maandag 14 mei 2012

good bye












Met dank aan dochterlief om vandaag in onze hof rond te kruipen.
Ik vind het de perfecte foto's om afscheid te nemen.
Geen schrijfsels meer, geen taarten meer, geen foto's meer, geen recepten meer.
Merciekes voor het volgen, het lezen, het commentaar geven, ...
Wie weet, tot een volgende keer?
Ik duik terug in de anonimiteit...

zaterdag 21 april 2012

na-apen

Kijk, het zit zo.

Op door de weekse dagen kom ik thuis en dan zijn de patatjes al geschild, gewassen en gekookt. Of de pasta of rijst liggen te stomen. Het vlees is gebakken.
Ik hef het deksel van de pot om te kijken wat erin staat te pruttelen van sausjes en groenten (als ik al niet onderweg naar huis gebeld heb om te vragen wat de pot schaft).
Ik neem pro forma de pepermolen, geef er een draai aan en tot daar mijn bijdrage aan het dagelijkse voedsel.
Luxeleventje hé.
Alleen in het weekend kook ik. Of als ik verlof heb.

Ik merk dat heel veel van de recepten die ik de laatste tijd maak, komen van blogs.

Mijn favoriete blogs om schaamteloos recepten te kopiëren zal ik eens opsommen:

- Bij haar pik ik vooral de 'luiwijvenrecpten' eruit. Heeft het iets met familiegenen te maken, ik weet het niet, maar het werkt wel.
Hier snuister ik rond als ik wil 'uitpakken' want hier zit meestal toch wat meer werk in dan de andere blogs. Nog nooit tegengevallen. Deze madam kan koken!
- Voor de veggie-dagen. Sinds vorige zomer zoals u weet.
- en hier gewoon omdat ik graag lees wat ze schrijft en eet wat ze kookt. Ik vind dit een hele 'warme' blog...

Maar op stip in de reeks welke-blogrecepten-plunder-ik-het-meest,  staat toch wel Ann.
In de paasvakantie heb ik echt alleen maar 'photocopy-recepten' gemaakt. Enne, 't was voor herhaling vatbaar.

Wat heb ik gemaakt:
- groene aspergetaartje met gerookte zalm. Vorige week zaterdag gemaakt en zondag vroeg dochterlief: 'mama, wanneer ga je die aspergetaartjes nog eens maken.' Referentie of niet??
- advocaat. Ik roep al 40 jaar dat ik dat geklopt-ei-mengsel niet lust, maar eerlijk gezegd, het resultaat van dit geklop is echt wel de moeite
- asperges met gepocheerd eitje. Ik had nog nooit een eitje gepocheerd, maar het is eigenlijk poepsimpel. En de combinatie zoals hier... Simpel maar heerlijk. Niet voor niets een klassieker.
- courgette-dille-soep. Ann is hier zelf heel enthousiast over. Zelf was ik dat wat minder. Niet dat het niet lekker was, maar ik had meer verwacht. Misschien te weinig liefde of tijd gebruikt?
- gnocci uit de oven. Alweer door het hele gezin beoordeeld als 'nog eens opnieuw maken volgende week aub'
- blackwellsaus. Met een stevige steak. De combinatie van de verse frieten, met de sappige biefstuk en deze pittige saus.... Ik ga helemaal akkoord met Ann als ze schrijft: niet wekelijks, maar een enkele keer per jaar. Absoluut.
- appelsien met oranjebloesemwater. Dit was het tweede van de reeks dat niet echt super super super was. Misschien komt het wel door ons prachtig Belgisch weer van 't moment. Ik heb me voorgenomen om dit eens opnieuw te maken, hartje zomer, 30 graden, ...

Ik heb van geen van deze gerechtjes foto's getrokken.
De vergelijking met het origineel kan ik niet aan.
Niet dat ik daar van treur hoor...
Als ik schoon fotokes wil zien, dan ga ik wel naar het origineel kijken...

Merciekes trouwens aan iedereen voor de inspiratie!


vrijdag 13 april 2012

lang zullen ze leven, lang zullen ze leven, lang...

dat hebben we gehoord toen dit uitgedeeld werd...

Bloemekes voor de Bomma...


Zaailingskes voor de Bompa...


Voor allebei hun leeftijd (of mag toch al ouderdom gezegd worden op die leeftijd?)


 En nog wat lentegevoel...


Ik heb nog eens een dagje verlof gehad.
Kwestie van het toch niet helemaal te verleren hé!

vrijdag 6 april 2012

80

Twee weken geleden heeft hij zijne hof nog helemaal omgegraven.
Binnenkort moeten de patatten weer gezet. En de prei, selder, wortelen, uien, erwten, bonen, ...
En in de serre komen tomaten, paprika's, sla, ...
In de veranda staan de tomatenplanten al enkele centimeters te blinken in hun bakske. Pas gezaaid.
Naast de vrouwetongen staan ze en de kalanchoë en de bromelia.
Die planten, dat is bomma haar terrein.
Twee keer per week krijgen ze water van haar.
Zij heeft de vorige weken de grote poets ook al helemaal gedaan.
Voor pasen, zo hoort dat.
Alleen het porselein nog. Maar dat moet na het feest.

Het grote feest.
Het feest van samen 160 jaar.
Hij verjaarde gisteren, de vijfde. Zij volgende week de tiende.
Allebei hetzelfde geboortejaar.
Slechts vijf dagen na elkaar geboren en al bijna 60 jaar getrouwd.

De levenservaring zie je natuurlijk aan die lijven.
Als je 80 bent, heb je nu eenmaal dingen meegemaakt die zorgen dat er hier en daar een kreukje en plooitje op de ooit zo gladde huid verschenen zijn. Bruine vlekjes op de handen, zilverwitte haren, rimpels, ...
Allemaal tekenen van het leven.
Eretekens.

Er zijn rimpels van zorgen.
Zorgen waar je niet altijd over praat. Grote en kleine.
Maar er zijn ook lachrimpels.
Veel lachrimpels.
De 'streken' zijn er nog steeds.
De plagerijen, het speelse, zelfs de ondeugende ogen...
Zoonlief heeft zijn belhamelgehalte ergens gehaald!

Maar terug naar Bomma en Bompa.
Wij kunnen nog zo veel van ze leren.
Want het onvoorspelbare leven, met zijn tegenslagen,
wordt door hen vereenvoudigd.
Vooral Bompa is daar sterk in.
Beide voeten op de grond.
Niet uitvergroten als het niet nodig is,
niet 'te' veel nadenken.
Zeker niet te veel 'zagen'.
Gewoon doorgaan.
Stil en sterk.
Wat je niet kan veranderen moet je aanvaarden.

In mijn eigen rollercoasterleven vergeet ik dat soms.
Maar als ik dan in hun veranda zit, met een 'zjat' koffie én koekske,
denk ik wel eens: 'dit is het leven.'
Eenvoudig geluk.
Samen er het beste van maken.
Wat je niet kan veranderen moet  je aanvaarden.
Het lukt me niet altijd.
Maar Bomma heeft me gezegd:
'Je moet blijven leren tot je pink even groot is als je ringvinger.'
Ik heb nog een hele weg te gaan (heb een heel kort pinkje :-))

Ik heb die veranda met de bromelias en kalanchoës dus nodig.
Met de 2 mensen die erin zitten.
Die 'fonkel' in de ogen.
Die vraag: 'wil je echt niet nog een koekje?'
Die clichés, die de tand des tijds overleven omdat er een kern van waarheid in zit.
Die ervaring.
Mijn schoonouders.
Ooit hoop ik ook zo 80 te zijn.
Met eretekens. (als ik 80 ben hé, nu nog niet...)
Met dezelfde wijsheid.
En met hopelijk een iets langer pinkje...

Bomma en Bompa,
ene hele, hele, hele gelukkige verjaardag.
We maken er zondag een plezant feest van.
Zet het bier al maar koud en leg de kaarten al maar klaar!

woensdag 4 april 2012

hoe 1 plus 1 gelijk geworden is aan 3

Exact wiskundig-gewijs kan dit tellen dus. 
Toch is het 'just', helegans just.

Elk apart hebben ze hun 'talenten', maar als je ze samenzet...
Vonken geeft het, spaanders, flikkerlichtjes, applaus, fans,  ...

Elke gazet hebben ze al gehaald, het nieuws in primetime, voor de show, den radio, ...
Zelfs signeersessies, stubru, ... En 't is nog niet gedaan. Het begint pas.
Laat den televies maar aanstaan de volgende dagen!

En de dames zelf, die blijven er kalm onder.
Ze genieten, crossen door het land, blijven lachen, ...
Ze ondersteunen mekaar waar nodig. (Ik blijf koppig volhouden dat dit wel lief bedoeld is ;-))


En dan zie je dit op youtube:


Zo vrolijk, zo ongedwongen, zo gewoon...
Het kan toch niet anders of je krijgt goesting om zelf aan de slag te gaan.

Maar ik begin er niet aan, echt niet. Nee.
Ook al roept die oude naaimachine hier naar me.
Ook al zie ik overal stofjes en patroontjes en ideetjes, ...
Nee, ik begin er niet aan!
Ik verbied het mezelf.
Want waar gaat dat weer eindigen?
Ik moet leren kiezen.
Heb al genoeg te doen.
Meer dan genoeg.

Maar hier in huis is nog iemand met goesting.
Dochterlief.
Ze heeft al aan oma gevraagd om die haar geen naailes wil geven...
En als die machine hier dan toch al op tafel staat?
Zou ik???

dinsdag 27 maart 2012

Schoenen en goesting

Daarnet een stevige wandeling gemaakt.
Meer dan een uur stevig doorgestapt.
Tempo gemaakt.
Door het bos dat stilaan ontwaakt na een koude en zo te zien ook stormige winter.
Heel veel omgewaaide, afgeknakte bomen te zien.
Daartussendoor piepen kleine scheutjes.
Voorzichtige kopjes van meiklokjes, bosannemoontjes en nog veel ander moois dat ik niet ken.
In en uitademen, zwijgen, hand in hand genieten (manlief was ook mee).
Ook wel praten, ontladen, verwerken, klankbord zoeken en klankbord wezen.
Zalig.
Maar waarom kost het me dan ook elke keer weer moeite om uit die stoel op te staan?
Om die wandelschoenen aan te doen?
Elke keer zoek ik heel energiek naar mogelijke uitvluchten om te blijven zitten.
Gelukkig is er meestal iets meer 'gezond' verstand dan 'lui zweet'.

De laatste week hebben we bijna dagelijks zo'n wandeling gemaakt.
Maar behalve zondag was telkens het moeilijkste moment het aandoen van mijn schoenen.
Eens die stevig aan de voeten, dan lukt het wel.
Nochtans geniet ik echt van die tochtjes.
Maar toch.
Misschien een pakske goesting langs mijn schoenen leggen in de kast?

zaterdag 10 maart 2012

cupcakes en taartenheksen op vrouwendag

Je zal maar 'taartenheks' heten in deze tijden van vrouwendagen en discussies over cupcakes!
Ik had me voorgenomen om niet mee te doen.
Laat de cupcakelovers en haters hun strijd maar voeren.
Ik heb genoeg andere dingen te doen.
Ik hou mijn eigen 'vrouwendag' wel.
Ik voel geen glazen plafond, dus laat ik de anderen daar maar over leuteren.

Maar toen ik vanmorgen met een tasje koffie en een boke met choco de krant aan het lezen was, kriebelde het.
Het is de schuld van Dorien.
Zij schrijf in de standaard een stukje met als titel 'Kan het nu gedaan zijn met die cupcakes, ja?'.
Ik voelde me wel aangesproken door haar stukje. Nagel op de kop!
Ik ken haar niet echt.
Ze heeft mijn vegetarische ogen wel een beetje geopend en sindsdien lees ik net iets aandachtiger als ik haar naam zie. Maar het lijkt alsof ze mij wel kent, zo herkenbaar is wat ze schrijft.

Terug over cupcakes en vrouwendag.
Want waar gaat het nu eigenlijk om?
Waarom die discussies en 'ver' en 'voor-'oordelen weer?
Ik ben geen barricadevrouw,
ik ben geen grote denker,
ik ben geen wereldverbeteraar,
ik ben geen 'oer'moeder,
ik ben gewoon een vrouw.
Een vrouw met kwaliteiten én gebreken.

Een vrouw die veel wil, die veel keuzes maakt en die zich geeft.
100 %.
Helemaal.

Ik geef me als ik een cakeje versier.
100 %.
Ik vergeet mijn omgeving, rol een bolletje fondant, maak daar wat deukjes in, voeg wat kleurtjes toe en creëer een 'figuurtje'.
Zalig.
Je kan je niet voorstellen wat dat met een mens doet als je een vormeloze massa ziet veranderen in iets herkenbaars.

Ik geef me als ik ga werken.
100 %.
Ik steek mijn nek uit, wik en weeg, overleg, luister, beslis en ga verder.
Vaak met gefronsd voorhoofd communiceren mijn hersencellen met elkaar en met hersencellen van andere mensen en vormen meningen, ideeën, organisatiestructuren :-), gesprekken, ... Mijn handen liggen op dat moment stil. Hoogstens tikken mijn vingers op de toetsen van een klavier.
Ik probeer te stimuleren, motiveren, coachen, ....
Je kan je niet voorstellen wat dat met een mens doet als je enthousiaste medewerkers ziet die geloven in een toekomst.

Ik geef me als ik niets doe.
100 %.
Uren kan ik in de zetel liggen, lezen, hangen, spelletjes spelen op de computer, ... Denken, dromen, ...
Je kan je niet voorstellen wat dat met een mens doet als je gewoon niets zinnigs doet.

Ik geef me als moeder.
100 %.
Uren ben ik bezig met hun opvoeding. We praten, lachen, zagen, spelen, grommelen, groeien samen. We kunnen het grondig oneens zijn en even later toch samen de slappe lach krijgen. We knuffelen nog, we roepen nog, we zijn er voor elkaar.
Je kan je niet voorstellen wat dat met een mens doet als je je baby'tjes ziet veranderen in verstandige jonge mensen.

Ik geef me als echtgenote.
100 %.
Uren praten we, lachen we, maken we ruzie en maken we het weer goed. Samen timmeren we soms letterlijk, soms figuurlijk aan onze thuis. We wandelen, huilen, troosten, steunen, knuffelen, en doen nog veel meer :-).
Je kan je niet voorstellen wat dat met een mens doet als je zo verbonden die thuis kan creëeren.

Ik geef me als ik kook.
100 %;
Ik geniet als ik het doosje 'spirelli's' openscheur en de krulletjes in het kokende water gooi. Of het nu een lui-wijven etentje wordt, of een ingewikkelde ravioli, ik geef me 100 %.

Nu, het is niet omdat ik me overal 100 % in geef dat het ook 100 % lukt. Echt niet... Helemaal niet.
Maar daar gaat het nu niet om, toch?
Waar gaat het wel om?
Dat we in deze tijden keuzes hebben.
Vroeger waren die keuzes er niet.
Nu nog niet voor iedereen in deze wereld, laat ons eerlijk zijn.
Maar velen kunnen wel keuzes maken.

Respect dus voor iedereen die een keuze maakt.
Respect voor de mama die ervoor kiest om thuis te blijven. Om niet op vakantie te gaan, maar die kiest om aan de schoolpoort haar kids te verwelkomen, elke dag, met of zonder bakfiets. Of ze om 4 uur zelfgebakken cake op tafel zet of gekochte, dat maakt toch niet uit.
Ook respect voor de mama die ervoor kiest om te gaan werken. Die haar kinderen zonder schuldgevoel afhaalt bij de onthaalmoeder of de crèche. Of ze nu 20, 30, 40 of 50 uren per week werkt, het maakt niet uit.
Respect voor de vrouw die kiest om geen kinderen te hebben. Die leeft voor haar werk, haar partner, haar luxe.
Respect voor iedereen die een keuze maakt.
Vrouw of man, glazen of gyproc plafond, ...
Laat die 'waardeoordelen' toch weg.
Gelukkig hebben we 'carrièrevrouwen',
gelukkig hebben we 'huismoeders',
gelukkig hebben we  'mengvormen',
gelukkig zijn er creatievelingen,
gelukkig is niet iedereen creatief.
Gelukkig zijn we complementair, denken we verschillend, verwachten we verschillende dingen, houden we van verschillende dingen.

Gelukkig geven we ons daarin 100 %. Dat lijkt me ook de oorzaak van de hele polemiek. We voelen ons aangevallen als anderen een andere mening hebben omdat we ons nu net 100 % geven in onze eigen keuze.

En nog even voor mijn eigen 'verdediging' en voor nog anderen die net zoals ik geen echte keuze kunnen maken: het is OK om wel carriëre te maken, én mama te zijn, én echtgenote, én zelfs taartenheks die cupcakes versiert, voor het uitzicht en niet voor de smaak. Nèh.

woensdag 29 februari 2012

knotsknieën

Tja,  stilaan worden de dagen wat langer.
Ik kan al terug de kleur van onze baksstenen zien als ik weer thuis kom.
Het fleece dekentje is niet meer de hele avond nodig.
De sneeuwklokjes steken hun kopjes fier omhoog.
Stilaan tijd om die 'floeren broeken' terug in de kast te hangen.
Tijd voor nieuwe batterijen in de ladyshave.
Tijd voor rokjes.

Rokjes in alle kleuren.
Verschillende modellen. 


Dat komt ervan als twee creatieve madammen hun breinen samen laten werken.
Elza D en Mme Zsazsa.
De ene naait en knipt en stikt en tekent patronen en poseert en doet belachelijk.
De andere kijkt, fotografeert, photoshopt, denkt, knipt en plakt en doet minstens even belachelijk.
De humor van beide dames, hun zelfrelativering, maar ook hun professionaliteit druipen van het boek.
Ik heb de voorbereidingen van het boek vorige week al gezien, dus ik kan het echt weten.

Absoluut een goed gevoel krijg je bij het doorbladeren.
Kleine en grote grapjes,
heel origineel,
super foto's,
geweldige ideeën,
eenvoudige uitleg,
...

Echt zo'n 'hebbe, hebbe, hebbe'-boek.

Op de site van 'de standaard boekhandel' vond ik deze omschrijving:

De lente is in het land. Tijd voor vrolijke, kleurrijke rokjes voor de dochter(s) en, waarom ook niet, voor mama. En als je nu eens de uitdaging aan zou gaan om met dat stofje waarop je verliefd bent geworden? Dat kun je nooit, zeg je?
Met de hulp van Mme Zsazsa en haar boek Allemaal rokjes zal het wél lukken. Nee, in het boek vind je niet alleen maar wat abstracte zwart-witte patroonlijntjes. Samen met Elza D. heeft Mme Zsazsa er een boek van gemaakt waar het plezier van het naaien er op iedere pagina afspat. Alle rokjesontwerpen voor meisjes en vrouwen worden voorzien van een duidelijke uitleg, handige schetsen en prachtige levensechte foto’s. Met de patronen achter in het boek kun je direct aan de slag.
Begint het al te kriebelen?

Voor de 'hebbe, hebbe, hebbe'-mensen : het boek komt einde deze maand uit!!
Laat de knotsknieën maar weer zien aan de rest van de wereld...

dinsdag 21 februari 2012

cadeau

Een tiental jaren geleden hing deze spreuk heel zichtbaar aan de muur:

Het gaat niet over hebben,
hooguit over krijgen,
niet over vasthouden,
maar loslaten,
en lang kijken...

Tien jaren geleden dacht ik echt te begrijpen wat deze woorden inhielden.
Maar nu de ooghoogte van ons nageslacht 10 cm hoger is dan die van mij,
moet ik alweer bekennen dat ik echt wel slimmer en wijzer wordt bij het ouder worden.
Jep, zelfs ik!!

Nu weet ik pas wat die woorden betekenen.
Echt...

Ik voel het (gelukkig niet constant, oef) soms zelfs lijfelijk.
Ook dat kon ik me niet voorstellen.

Die onverwachte, niet tegen te houden, fysieke reactie op het loslaten.
Niet te voorspellen wanneer het gaat komen.
Soms gewoon als je ze ziet giechelen tussen andere tieners,
of als je hem ziet drummen in opperste concentratie,
als ze netjes gewassen en gekamd, met wat make-up klaar staat voor de fuif,
als hij zegt 'mamake'.
Dan komt het.
Je voelt je luchtpijp letterlijk in je borstkas zitten.
Daar komt dat zo'n 'bol' te zitten.

Je denkt: 'Dit kan echt niet waar zijn?'
'Zijn ze al zo groot?'

Waarom heeft niemand me hier voor gewaarschuwd?
Voor mij is ze nog steeds 13.
En hij 12.

Het lijkt alsof ik even een kort dutje gedaan heb,
en ik wordt wakker in een wereld die veel vlugger gaat dan ik.
Ze zijn al bijna 16 en 17.

Zo lang ze me maar laten kijken.
Daar zal ik dan maar van genieten zeker? 
Gelukkig laten ze dat nog toe.
En ik hoop van harte
dat ik nog heeeeeeeeeeeeeeel laaaaaaaaaaaaaaaaang mag blijven kijken.
Kijken, genieten, fier zijn.
Ouder zijn.


Om af te sluiten het hele gedicht van Herman de Coninck waar bovenstaande spreuk uit gehaald werd:


CADEAU

Het gaat niet over hebben, hooguit over krijgen.

Alléén ben ik degene die nooit praat,

maar met jou kan ik zwijgen.

Over wat voorbij is en nooit overgaat.

Over mijn vader. Over een vroegere vrouw.

Over hoe verliezen kan verrijken.

Neem een kind dat zijn eerste stappen zet.

Het gaat niet over hem vasthouden,

maar over 'zou ik?' loslaten

en lang kijken


Zo lang ze me maar laten meekijken...

zaterdag 18 februari 2012

Cosmopolitische heimwee...

"Mama, ik heb heimwee naar Londen," zei dochterlief deze week.
Ik zou daar echt wel willen gaan studeren, of wonen, ... Zo veel verschillende culturen, zo mooi, altijd iets te beleven.

Tja, ook al denken we momenteel dat we in een cosmopolitische stad wonen omdat we een oscar gaan winnen, zo 'werelds' als Londen is Sint-Truiden nog net niet.

Dan maar de kookboeken in gedoken.
Jamie, toch wel half italiaans, heeft ook wat echte engelse recepten. Zeker in zijn eerste 'naakte chef boek'.
Hier volgen er al enkelen. Als het meezit, volgen er deze week nog een paar.

Gemberbier

Klinkt toch geweldig hé. Jamie vindt het de ideale dorstlesser bij een lekkere barbecue op een hete zomerdag. Wat houdt ons vandaag tegen om dat te maken? Het is minstens 10 graden warmer dan vorig weekend. Dus we gaan ervoor!!

140 g verse gember
4 eetlepels bruine rietsuiker
2-3 citroenen
1 fles spa bruis
takjes verse munt

Rasp de gember met een grove rasp: de schil mag eraan blijven.
Doe het 'raspsel' met het sap in een kom en strooi er de suiker over.
Schil de citroenen met een dunschiller en kneus de schillen in de kom om de smaken goed te laten mengen.
Doe het citroensap (van de dungeschilde citroenen uiteraard) in de kom, giet er de fles spa over en laat 10 minuten staan.
Proef en pas aan naar smaak: te zoet: citroen toevoegen, te zuur: suiker toevoegen.
Zift dit mengel
en giet in een karaf met een paar takjes munt.
Vul je glas met ijsblokjes en het gemberbier en je hebt een ideale dorstlesser voor een hete zomerdag ;-).
ech lekker... Ik ben fan.


Toad in the Hole

Geef toe, Engelser dan dit kan toch niet. Of je moet het hebben over bonen in tomatensaus bij het ontbijt, maar we willen beleefd blijven.

wat heb je nodig:
- enkele stevige worsten
- enkele takjes verse rozemarijn
- 2,85 dl melk
- 115 g bloem
- een snufje zout
- 3 eieren.

In het originele recept wordt er gegoocheld met liters olie, ik heb dat niet gedaan.
Ik heb eerst de worsten gebakken (moeten niet helemaal gaar zijn, want ze gaan toch nog de oven in.)
De worsten heb ik half doorgesneden en rechop gezet in een ovenschotel. Als de jongens niet willen blijven staan, geen probleem, het kan ook met liggende worsten....
Wat betreft de ovenschotel: liever hoger dan groter als jullie begrijpen wat ik bedoel. Het deeg gaat nogal rijzen.
Meng de melk met de bloem, eieren en het zout. Niet te zuinig zijn met zout anders gaat het heel flauw smaken.
Het mengsel giet je over de worsten in de ovenschaal, steek er wat takjes rozemarijn bij en dat geheel zet je 20 minuten in een zeer warme oven (240-250 graden)



Ik heb hierbij een rode-uiensausje gemaakt.

Awel, de engelse keuken staat niet bekend als de lekkerste, ook dit laatste recept is zeker niet het allerlekkerste ooit, maar toch wel de moeite om eens een keertje te maken. Zeker samen met je dochter.
Nu, alles wat je met je dochter samen doet is leuk. Meestal toch...

zondag 5 februari 2012

speciaal kerksken

In het Land van Loon. Van ver...
 Iets dichterbij...
 Nog iets dichterbij...
 Binnenin...



 Tegen het zonlicht in...
 En dan verder wandelen...
Nog een fijne zondagavond!

vrijdag 3 februari 2012

Koud hé..

koude tenen,
en vingertoppekes,
rode neus,
ineens bewust dat je ook nog oren op dat hoofd staan hebt,
heel langzaam stappen,
nog langzamer rijden,
vogelkes in de sneeuw,
idylisch,
mooi,
eindelijk winter...

maar ook bibberen,
beven,
schuiven,
vloeken,
te laat komen,
niet vertrekken gewoonweg,
ongerust zijn voor al die anderen die wel vertrekken,
eindelijk winter.

Gelukkig,
nu kunnen we weer die lente heel binnenkort pas echt te appreciëren...

zondag 29 januari 2012

bouwvergunning

Grote dozen, fijner speelgoed bestond er niet.
In den beginne van zijn leven moesten die dozen niet eens zo groot zijn om te veranderen in een kasteel, een fort of een tent.
Tegenwoordig heeft hij wat meer geperst papier nodig:

Niet alleen meer karton: er wordt ook meer doordacht en ecologisch verantwoord gewerkt.
Isolatie is een belangrijke factor in de moderne woningbouw:


Maar of het nu veel of weinig karton is, of de bouwvoorschriften gerespecteerd worden of niet,
de lach op het gezicht in dat 'huisje' is al 15 jaar dezelfde:


Zo, en nu moet ik gaan lopen. Want de bewoner van dit huis is ondertussen groter en sterker dan ondergetekende en ik ben er vrij zeker van dat er wraak gaat komen.
Oei, hij loopt ook sneller?!

Toch graag gedaan zoon :-)

zaterdag 28 januari 2012

Touché

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie:
Touché is een Franse uitdrukking voor "geroerd" of "aangeraakt".

Gisteren hebben een aantal mensen me 'getoucheerd'.

In de eerste plaats letterlijk.
Het knuffelgehalte steeg al naargelang de avond vorderde.
Of dat met het verstrijken van de tijd te maken had, betwijfel ik sterk.
Eerder met de consumptie van een samenwerking van gerst, hop, gist en water.
Of bij sommigen door het druivensap, met of zonder bubbeltjes.

Letterlijk: 'touché' dus.
Normaal doen we dat niet.
Dan blijven we van elkaar af.
Gelukkig! Houden zo!!!! Echt, ik meen het!
Ik ben geen knuffelmens.
Mijn allerliefste knuffel ik natuurlijk graag, en mijn eigen vlees en bloed ook. 
Soms nog iemand die ik oprecht graag zie, of om iemand te troosten,
maar voor de rest: blijf van mijn lijf!

Gisteren hebben anderen zich daar dus niet zo veel van aangetrokken.
En ik moet zeggen: het deed wel deugd, die omhelzingen.
Het 'voelde' goed.
Gewoon, normaal, gemeend, ...
Echt.
Licht wazig bij sommigen, niet erg, moet kunnen. (Bij mij echt niet wazig hoor, ik heb wel wat druivensap gedronken, maar niet te veel)

In de tweede plaats, en dat is nog veel belangrijker, ben ik figuurlijk getoucheerd geraakt.
Er zitten daar een paar collega's die daar heel goed in zijn. Had ik niet verwacht. Echt niet!
Op de voor sommige korte, voor anderen wat langere tijd wat we mekaar kennen, hebben er een paar het klaar gespeeld om me echt te raken.
Vlam! Knal erop!

Mensen die mensen verbazen, dat wil ik mijn hele leven blijven ervaren.
Ik wil getoucheerd blijven worden. Figuurlijk dan toch. En heel soms mag het letterlijk, maar vraag het dan...

PS: Toch even een verduidelijking voor de lezers met overgevoelige fantasiegenen. Die letterlijke touchkes bleven beperkt tot een paar knuffeltjes in het openbaar, in groep...

zondag 22 januari 2012

ver- en wan-trouwen

Ik geloof nog al vlug in goede bedoelingen van anderen.
Het is niet omdat ze anders denken, dat hun bedoeling slecht is???
Het is niet omdat de uitvoering anders is dan ik ze zou doen, dat het slecht is???


Ik reken mezelf dus bij de iets meer naïeve soort mensen. Het soort mensen dat nogal vlug anderen vertrouwt. Het soort mensen dat nog al vlug de positieve dingen ziet. Het soort dat misschien wel eens gekwetst kan worden omdat niet iedereen is wie hij lijkt te zijn.

Moet ik dan daaruit besluiten dat het gemakkelijker is om te wantrouwen?
Men zegt dat je dan minder vlug gekwetst wordt.
Men zegt ook dat het dan het minder pijn doet omdat je verwachtingen niet van tafel geveegd worden.

Klinkt logisch. Heel logisch.
Maar ik geloof het niet.

Ik ben er van overtuigd dat als je wantrouwt, dat je dan ook altijd bevestiging gaat krijgen van wat  je verwacht. Je gaat bewijzen vinden die het wantrouwen rechtvaardigen.
Plezant is toch iets anders lijkt me.
Je krijgt natuurlijk wel gelijk, maar daar gaat het toch niet om?

Als je mensen vertrouwt, als je ergens voor gaat, geeft dat zo veel energie, geeft dat zo veel plezier, ...
Dat kan je toch niet voelen als je de hele tijd op je hoede bent?
Of denk ik te zwart-wit??

Heel simpel voorgesteld: ik ben liever vol vertrouwen gelukkig, met het risico dat ik wel eens teleurgesteld kan worden, dan dat ik elke dag op mijn hoede moet zijn...
Nog straffer, ik geloof zelfs dat ik een kleiner risico loop om gekwetst te worden, omdat mensen vanuit het krijgen van vertrouwen daar naar gaan handelen en dat vertrouwen minder vlug beschamen...
Het is niet omdat je mensen vertrouwt, dat ze geen 'fouten' maken.
Het blijft een nobel streven om zo weinig mogelijk fouten te maken, maar we zijn tenslotte allemaal maar mensen met onze eigen beperkingen.
Als ik de beperkingen van de anderen aanvaard, zullen zij de mijne ook vlugger aanvaarden?
En daar gaan ze serieus werk mee hebben :-)...

Puur eigenbelang dus, dat vertrouwen? Of toch te naïef?

maandag 16 januari 2012

verslaafd...

ja, affirmatief.  Ik hoor bij de computerverslaafden.
Tot vorige week heb ik het altijd ontkend, maar de werkelijkheid is hard.
De realiteit schreeuwt het uit: verslaafd.

De ontkenning was slechts een fase. Zalige onwetendheid van een naief persoon.

Maar dan: computer stuk.

Onder garantie, dat wel, goed voor de portemonnee, maar niet voor de verslaving.
Want dan wordt dat onding 'opgestuurd', dus dat duurt langer.

De eerste avond ging het nog,
wat TV kijken,
wat lezen,
...

De tweede dag kwamen de roze olifanten.
Groot, dik, ambetant en vervelend.
Mijn huisgenoten hebben het geweten.
Vroeg slapen, dat heeft een beetje geholpen.

Na de roze olifanten kwam de grote depressie: één avond lang met weemoed kijken naar de honderduizend computers die je op tv ziet verschijnen als stille achtergrond. Weemoedig, emotioneel.

En dan: langzame aanpassing.
Ik krijg de avond om zonder beesten, zonder zakdoeken, gewoon met de strijk, pierkes en god.
Af en toe nog een nostalgische blik naar de stroomkabel die eenzaam ligt te wachten om weer ingeplugd te worden. Maar het gaat weer.
Even toch, nog heel even.

Ik neem weer afscheid en hoop jullie heel vlug weer te laten lezen.
Dat betekent namelijk dat mijn 'vriendje' weer gemaakt is en hij mij vergezelt tijdens eenzame avonden.........



PS. Natuurlijk is dit allemaal serieus overdreven. Ik wou jullie gewoon even laten weten dat mijn computer stuk is, en dat het daarom erg stil is op deze blog.
Met wat geluk val ik jullie volgende week weer lastig.
Ik ga terug naar mijn nieuwe beste vriend, de TV :-)

maandag 2 januari 2012

Rood het nieuwe jaar in...

Uiteraard wil ik iedereen die ik ken of die ik niet ken maar dit leest een geweldig 2012 wensen!
Ik hoop dat dit jaar je dromen uitkomen,
je verwachtingen ingelost worden,
je genoeg energie krijgt om te doen wat je wil doen.
Ik wil dat je kan genieten van kleine dingen,
dat je kan relativeren zodat grote problemen kleiner worden.
Dat je een luisterend oor vindt wanneer dat nodig is,
dat je altijd genoeg zakdoeken in je handtas zitten zitten hebt.
Ik hoop dat je jaar even spetterend wordt als het feest waar wij het jaar mee begonnen zijn...
Amaai, het zal wat gaan geven in 2012!!

Maar nu weer naar de orde van de dag. De laatste dag van een weekje verlof, dus nog maar eens koken. Vanaf de volgende post waarschijnlijk geen gekook meer, want de plicht begint weer te roepen... Ik hoor hem al (is de plicht hem of haar???)

Maar om het af te leren nog eens een receptje.

Rode kool.

Ook nadat ik het in mijn kinder en jonge jaren heel vaak heb moeten proeven, nog steeds lustte ik het niet. Bah! Niet de zelfgemaakte, niet die uit glazen pottekes, nee, helemaal niet, niks, nada.

Maar dan heb je zo'n rode kool in je groentenmand en wat doe je dan?
Gaan zoeken naar een eetbaar recept want zo'n hele kool rauw opeten is net van het goede te veel.
Ik kwam uiteindelijk hier terecht. Veel van haar recepten heb ik al succesvol geprobeerd, dus waag ik de gok, zelfs met de rode kool.
Ik heb wel wat aanpassingen gedaan.
Wat heb je nodig:

- 1 klein biologisch rood kooltje (liefst zo schattig mogelijk)
- 1 eetlepel venkelzaadjes
- 1 kaneelstokje
- een geut witte wijn-azijn
- peper en zout
- 1 granny smith appel
- 2 eetlepels donker bruine suiker

Ik heb een flinke geut olijfolie in de pot gegoten.
In de warme olie de venkelzaadjes even laten 'bakken' met het kaneelstokje.
Hierover de rode kool, fijn geraspt met de mandoline.
Dit alles even laten 'aanstoven' en dan een flinke geut wijnazijn erover en flink wat peper en zout.
Alles een uurtje laten stoven. Dan het kaneelstokje eruit, de appel erin (in kleine stukjes) en de bruine suiker.
Nog een twintigtal minuutjes laten pruttelen, en .... eindelijk rode kool die ik lust.
Voor de eerste keer in mijn leven!! Ik vind het zelfs lekker. Ech lekker.

Bedankt Ann...
Maar ook niet bedankt.
Want toen ik die foto's zag, durfde ik er geen meer te trekken.
Wie dus een mooie foto wil zien, je kan bij Photo-copy  terecht!