vrijdag 24 oktober 2014

Eerbetoon aan Tijs

Want ook hij verdient dat!



Vanmorgenvroeg net 18 jaar geleden hebben we hem voor het eerst gezien. Drie en halve kg, 52 cm, tien vingers en tien tenen. Een zalig rustige baby.

Dat veranderde toen hij wat groter werd. Onze rustige baby werd een kereltje met een hele sterke wil. 
Samen hebben we moeten leren hoe we een evenwicht vonden tussen zijn sterke wil en onze sterke wil. Dat ging soms gepaard met enige decibels ;-) maar met vallen en opstaan is ons dat echt wel goed gelukt. 
Het resultaat mag er zijn. 

Een kerel met beide voeten stevig op de grond, die weet wat hij wil.
Rechtvaardig, grappig, eerlijk, lief, betrokken en heel warm. 
Kan je als ouder iets anders wensen? 

Of het nu met dikke, blonde krullen is, of kort geknipt, die blauwe ogen blijven schitteren. 

Onze entertainer. Die humor, zo gevat, zo droog. I love it.

Onze clown, zo absurd soms, zijn danspasjes, gekke bekken, rare moves...
Gelukkig meestal enkel binnenshuis!

Vader en zoon. Mooi om te zien hoe jullie samenwerken.

Mijne kaartmakker. Enne zoon, het is niet omdat we (bijna) altijd verliezen, dat we niet kunnen kaarten he! De schrijver wint altijd hé Roos? 

Mijne trooster ook. Ik herinner me nog heel goed dat je me heel erg vermoeid zag thuiskomen. Je kwam naar me toe, pakte me stevig vast en zei 'Gaat het mamake?' Nog voor ik een woord gezegd had, zag je dat ik die knuffel toen heel erg nodig had. 
Niet alleen ik kan profiteren van je sterke armen. Ook je zus kan niet terugkomen van een week Brusselen zonder jouw lieve, stevige knuffel. 
Wie had dat gedacht van die kleine witte krullekop die boos keek en weigerde om iemand een kus te geven? 

Onze romanticus. We hebben al wel eens gezegd: het meisje dat Tijs als lief heeft, die heeft het echt getroffen! Ik ben daar nog altijd heel zeker van. En als ik je je liefje nu zie vastpakken, kan ik alleen maar gelukkig zijn. 

Onze 18-jarige zoon, nog steeds met sterke wil!

Gelukkig....