woensdag 28 december 2011

Therapie

Het was me weer een druk jaar!
Klinkt toch hip, nietwaar. Ik ben helemaal 'in'.
Maar het was echt druk.
Niet dat ik dit iemand kan verwijten.
Niemand heeft me gedwongen een opleiding te volgen.
Er stond niemand met een geladen geweer op me gericht toen ik zo veel taarten en cakejes bakte.
Er bedreigde zelfs niemand mijn kinderen toen ik door de zware sollicitatieprocedure ging.

Het was gewoon druk en veel, maar leuk en leerrijk.

Dan heb je enkele dagen verlof zo vlak voor het einde van dat 'achtbaan-jaar'.
En wat doe ik dan: ik lig, hang, beweeg enkel van de zetel naar de tafel naar het bed.
En, ik voel me er echt niet beter door.

Maar dan herinner ik me de wijze woorden van een wijze man: 'de batterijen van een auto laden niet op door de auto stil te laten staan.' (Marc Desmet).
Ik moet die auto dus weer aan de praat krijgen.

In mijn geval: de keuken in.
Langzaam beginnen, een 'quick-win' trachten te bereiken: de nog altijd enthousiast onthaalde 'jamie-broodjes' worden het eerste project.
Enige probleem: de auto is nu wel aan het rijden, maar die batterijen zijn nog niet helemaal opgeladen.
Ik ben te lui om de lapjes uit te rollen.
En nu komt het, zo heel af en toe komt er een beetje genialiteit boven drijven (ikke bescheiden, neuh!!): ik draai kleine bolletjes deeg door de pastamachine. Grootste stand of course.
Dan even bakken en hmmm. Kleine inspanning, lekker gevolg.
Ik voel het: de therapie begint te werken.

Nu moet ik verder doen.
Is er iets therapeutischer dan verse pasta maken?
Je hebt er niet zo veel voor nodig, het is niet moeilijk en iedereen die het zelf nooit doet is onder de indruk. Ik proef zelfs het verschil (hoezo, zelfbedrog?).
Dus, bloem op tafel, eikes erbij, een klein geutje olijfolie en kneden, slaan, boksen, plooien, gooien (jawel) en dan rustig het bolletje dat je hebt inpakken en laten rusten.



Zalig zen.
Nu terug de zetel in. Boekske lezen.
Straks een lui-wijven sausje voor bij de pasta met zalm, broccoli en masparpone.
Ik voel het verschil al. Mijn energiepeil is weer aan het stijgen, morgen ga ik weer eventjes werken. De uurroosters moeten nog verder aangepast.
Nog zo'n paar dagen langzaam laden en volgende week beginnen we weer aan een druk, leuk, spannend jaar.

Met batterijen die zich al rijdend blijven opladen. Alleen opletten dat ik niet te veel en te hard ga rijden. Een bocht nemen aan te hoge snelheid is ook gevaarlijk.

Evenwicht Anne, evenwicht. Doseren Anne, doseren.
Laat dat mijn goede voornemen maar zijn.

zondag 25 december 2011

generaties en genen

Blijkbaar slaan sommige genen een generatie over.
Het MM-gen (= het Melige-Menten-gen) heeft dat duidelijk niet gedaan.
Ik mag dan vandaag zonder aarzeling melden dat de volgende generatie voldoende meligheid bezit. Hou je aandelen van de Kleenex-companie dus maar bij, ze gaan niet in waarde dalen.
Toegegeven, de volgende generatie is nog iets 'beheerster' dan ondergetekende, maar dat is slechts een detail. En het kan nog veranderen onder invloed van hormonen en andere beestjes.

Nu vragen jullie natuurlijk een bewijs: na toestemming van de strenge 'privacy-comissie' ten huize van, mag ik dit publiceren:

Gisteren was het ook bij ons kerstavond.
Naar goede gewoonte een avond onder ons viertjes, eindigend met een nachtelijk gezang van het jeugdkoor.
Zoals alle goede consumenten, zorgen we ook voor cadeautjes.
Om niet te goed te consumeren, houden we het bedrag zeer beperkt, de uitdaging wordt des te groter.
Toevallig moest dochterlief voor zoonlief en omgekeerd.
Zoonlief heeft echt zijn best gedaan, waardoor dochterlief de volgende dagen weer lekker ruikt na het wassen. Oef!
Dochterlief heeft ook haar best gedaan. En hoe!
Ze heeft avonden en avonden na elkaar gewerkt aan een 'tijdschrift'.
Na de 'Goedele' en de 'Pfaffs' stel ik u voor: de 'Tijs'.


Zoals in elk tijdschrift, begint de hoofdredacteur met een voorwoord. Vanaf toen gebruikte ik mijn servet als kleenex....


In het tijdschrift verschillende rubrieken, Tijs van A tot Z, de gekste foto's, steel zijn stijl, zijn favoriete gerechten, posters, horoscoop, quiz, zoek de 7 verschillen, interview, gamesbespreking en een nawoord.



Broerlief reageerde  met een stevige knuffel. Ah ja, hij had ook last van het scherpe licht van de flits in zijn ogen :-).

Het zijn niet de fototechnisch beste foto's die het mooiste zijn...

Zo eindigt het tijdschrift: 
Ik houd het hier bewust wazig, want wil niet de oorzaak zijn nog meer meligheid op deze wereld.

Gelukkig, heel gelukkig, fier, heel fier zijn wij, ouders, gisteren gaan slapen. Wel met een beetje buikpijn, gelukkig van het lachen, want het tekentalent-gen heeft wel een generatie overgeslaan merkten we toen we pictionary speelden...

zaterdag 24 december 2011

kerstcupcakejes

Dat was lang geleden.
En ik moet zeggen, ik heb er weer van genoten.
Rustig op 't gemakske, geen druk, geen 'beperkingen', zoals het zou moeten zijn.
Daarom ook veel foto's en weinig 'gezever'.












Prettige feesten

zondag 11 december 2011

duif

Vorige week bij de bomma was ik aan het stoefen over mijn zelf gefileerde duifjes.

Bomma zei toen nog dat duifjes heel gezond zijn, versterkend. Zij herinnerde zich nog dat haar vader Pé vroeger duivensoep maakte telkens haar moeder mama werd. Zelf is ze de tweede van 10, dus ze herinnert zich dat nog goed. En niemand mocht er van eten, want dat was voor 'ons Moèn', alleen voor haar om terug op krachten te komen na de bevalling.

Mijn laatste bevalling is meer dan 15 jaar geleden, maar aangezien de heer des huizes me dat toen niet gegeven heeft, maak ik het nu maar zelf.
Versterking is altijd welkom na een week snotteren, hoofdpijn, .... Ik lees hier en daar dat ik niet alleen ben.

Hoe heb ik mijn eigen medicijn gemaakt?
Inspiratie haalde ik uiteraard bij Inge zoals ik vorige week al zei.
Ik heb drie duifjes genomen, en die heb ik gefileerd.
De karkassen (vies woord eigenlijk hé) heb ik in een ovenschotel gedaan. 45 minuten op 200°. Toen heb ik tomatenpuree op de karkassen gesmeerd en dit nog een half uurtje in de oven laten donker kleuren.
Ik heb de karkassen toen samen met een ui en wat wortelen in een 'kastrol' gegooid, kruidnagel, tijm, laurier, peper en zout toegevoegd en uiteraard water. Dit potje heeft 10 uren (nee, geen schrijffout) op een laag vuurtje gestaan.
Alles ging daarna door de zeef, werd 'ontvet' en ging in potjes in de diepvries.
Zalige basis...

Dat was dus vorige week.

Deze week kreeg ik van een achtergebleven sinterklaas duivenfiletjes. Zwarte piet lust dit niet en het was zonde om weg te gooien.
Gezien de algemene fysieke zwakte van ondergetekende, heb ik niet geaarzeld en ben ik aan het werk gegaan. Extra kracht is altijd wellekom.

Ik heb de duifjes in stukken gesneden, aangebakken, stukjes prosciutto en sjalot toegevoegd en dit even laten garen samen met wat gedroogde marjolein en peper en zout natuurlijk. Het geheel werd geblust met een flinke scheut witte wijn.
Dit alles heb ik met de mixer fijn gemixt. Ik heb er een ei aan toegevoegd, een klein geutje room en een flinke hap vers geraspte parmezaanse kaas.
Opgelet: heel belangrijk om dit goed af te kruiden.....

Nog voor ik de vulling maakte, heb ik deeg gemaakt voor pasta.
Een eierpasta. Voor de eerste keer, want meestal maak ik pasta met olijfolie.

Wat heb je daar voor nodig: 200 gr. italiaanse bloem (OO), 2 eieren en een eetlepel melk.
Goed kneden, heel goed kneden.
Als je zelf duif nodig hebt om aan te sterken, kan je dit ook laten doen door iemand die geen duif nodig heeft....
Als het deeg goed gekneed is, inpakken in plastiekfolie en minstens een half uur laten rusten.

Deeg uitgerust, pastamachine op tafel en maar draaien.
De lappen leg je op een handdoek (proper gewassen en liefst ook nog gestreken, maar dat laatste is niet noodzakelijk voor het recept.)

Bij het cullinair atelier gebruikten we een andere techniek, maar ik ben van nature iets luier en heb dus gezocht naar een snellere manier.
In de lade vol met handige dingetjes voor de keuken, lag een ravioli-uitsteker. Nooit gebruikt! Wel handig.

Gebruiksaanwijzing: zoek een man in huis die medelijden met je heeft omdat je je niet zo goed voelt.
Vraag hem om rondjes uit te steken.


Die alcohol op de voorgrond dient enkel en alleen om de ziektekiemen te weren: werkt zeer ontsmettend!

Leg die rondjes op een handdoek, smeer ze in met een geklopt eitje (lijm), leg in het midden een lepeltje gemixte duif, leg daarop een tweede rondje pasta, neem het in je handen en duw de randjes goed aan. Let er wel op dat je zo weinig mogelijk lucht hebt in de pasta's want dan krijg je achteraf problemen bij het koken.


Uiteindelijk krijg je dit:



Zet een potteke op het vuur, doe daarin wat boter en stoof het wit van een prei aan.
Voeg aan dit prakje een mengsel bosbaddestoelen toe (uiteraard mooi, zuiver geborsteld),
laat nog even stoven en hierop doe je de bouillon van vorige week (nog aangelengd met gewone kippebouillon). Laat een kwartiertje zachtjes koken.
Deze soep breng je uiteraard op smaak met peper en zout en net voor het opdienen zwier je de raviolli er bij. Laat nog 2 minuutjes koken en verdeel in kommetjes.
Strooi hierover nog wat reepjes gebakken duif...


Als je dit op hebt, kan je weer een bevalling aan. Echt waar. Of toch weer een werkweek...

vrijdag 9 december 2011

Vrijwilligers gezocht.

Ik zoek mensen.

Eerst wat uitleg.
'Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get'

Correct?? Of niet??
Even een verhaaltje over mijn eigen leven.

Ik ben gelukkig! Hoe komt dat?

Is het koppigheid? Doorzettingsvermogen? Een sterke wil? Of gewoon geluk?

Ik ben er nog niet helemaal uit hoor!

Uiteraard speelt een dosis geluk mee.
Daar begon het al goed voor mij: op mijn geboortekaartje staat bij geboortedatum; 13 juli 1970.
Tja, dat had even goed een vrijdag de dertiende kunnen zijn, maar het was een maandag!
Er staat bij geboorteplaats: Sint-Truiden. Dat had evengoed Kinshasa kunnen zijn en dan zou ik wel anders piepen...
En de twee fiere ouders die er op staan, tja, daar hadden ook twee heel andere mensen kunnen staan...

Geluk dus vanaf de wieg.

Maar wat doe je daar dan mee?

Al heel vlug besefte ik dat ik, gelukkig met de steun van die twee fiere mensen hier boven, zelf moest kiezen wat ik met mijn leven wilde doen.
De leraars op school mochten op hun hoofd gaan staan: ik wilde, moest en zou de wiskunderichting volgen. Iedereen raadde het af. Maar mijn vriendin deed dat, en ik zou dat dus ook doen. Dat was voor mij de enige mogelijke oplossing. Technisch hadden die leerkrachten natuurlijk gelijk, zo goed was ik niet in wiskunde. Maar iemand moest toch de laagste punten van de klas hebben?? Anders kloppen de statistieken niet meer. Als ik niet de laatste was, dan was het iemand anders. Kon ik toch beter die rol op me nemen??

Was ik daar aan begonnen zonder de steun van mama en papa?
Nee, maar die deden hier heel gewoon over. Die gaven vertrouwen en legden de verantwoordelijkheid en de keuze bij mij. Zij geloofden heel eenvoudig dat ik het wel zou kunnen, en ze hadden gelijk...
9 uren wiskunde per week in het zesde middelbaar. Drie jaar de laatste van de klas, maar ik heb het gehaald! En gelukkig dat ik was toen ik daar van af was!

Toen ging ik verder studeren. Logopedie.
Hier al weer hetzelfde verhaal.
Er waren er die voorspelden dat het me niet zou lukken...
Maar, drie jaar later stonden we daar, met een diploma.

Koppigheid? Doorzettingsvermogen?? Geluk?
Ik heb daar nooit bij stil gestaan.
Voor mij was er op dat moment maar 1 mogelijkheid.
Alleen plan A. Moest dat niet gelukt zijn, geen idee wat het wel zou worden. Daar dacht ik gewoon niet aan. En er stonden mensen achter mij die in mij geloofden.

Daarom, in strategische oorlogsvoering ben ik niet goed,
maar in het gewone leven pleit ik voor niet te veel plannen B, C en laat staan D.
Begin gewoon aan iets met het idee dat je het kan. Simpel, eenvoudig.
Een taart decoreren? Waarom niet: als anderen dat kunnen, dan zal ik dat ook wel kunnen...
Een keuken maken? Waarom niet?
Een duif fileren? Waarom niet?

Ben ik daar naief in? Nee!
Hier ten huize van is niet alles bezet met goud.
Uiteraard moeten we gewoon onze handjes bijeen leggen omdat we gezond zijn, gezonde ouders hebben, gezonde kinderen, gelukkig getrouwd zijn, vrienden hebben, ...

Realistisch zijn hierin blijft belangrijk, maar optimisme moet ook aanwezig zijn .
Bijvoorbeeld:
Ik weet dat ik niet kan zingen. In het middelbaar mocht ik zelfs niet klassikaal meezingen omdat ik er in mijn eentje in slaagde om iedereen mee vals te laten zingen.
In mijn plan A staat dus niet dat ik een kerstplaat ga opnemen. Iedereen die ooit het geluk had me te horen zingen haalt nu opgelucht adem...

Maar ik verleg wel nog elke dag mijn grenzen.  Ik ben gelukkig. Vol energie en met geloof in de toekomst.
En met steun van de achterban, de thuishaven.

Het gaat hier niet om de eerste prijs halen! Het gaat over tevreden zijn van je prestatie en daar oprecht fier op zijn. Als iedereen zo zou denken, zou de wereld dan niet mooier zijn?

Ik zoek dus vrijwilligers. Het is voor een dubbele job.
In de eerste plaats met realisme en positiviteit in het leven staan. Met lef en vertrouwen.
In de tweede plaats moet je voor deze job de mensen rondom je steunen en simpelweg geloven in capaciteiten en in mogelijkheden. Met vertrouwen.

Wie solliciteert?

woensdag 7 december 2011

Respect

'Met wat respect bereik je veel meer dan door iemand onder de duim te willen houden.'
Een uitspraak van Klaas Vantornout.
Nee, geen manager die cursussen geeft, wel een veldrijder.
De modder vliegt hem letterlijk rond de oren. Een man met verstand dus.
Respect!
Voor hem, maar vooral voor wat hij zegt.
Want is er iets meer waar dan dit?

vrijdag 2 december 2011

Rustig wild.

Een tiental jaren geleden kregen we een SMSje van onze vrienden: 'we zijn kalm wild aan het eten.'
Nadat de fantasie weer in bedwang was, begrepen we dat ze rustig wild aan het eten waren :-).
Dat klonk exotisch en lekker.

Maar hoe begin je daar nu zelf aan?
Wij (vriendin en ikzelf) samen naar de o'cool. Ja, ik weet het, o'cool! Maar vergeef  het me, ik spreek over de tijd toen de dieren nog spraken en toen was het heel modern om naar de o'cool te gaan. 
Tijden veranderen, wacht nog maar tien jaar!
We kochten daar in de o'cool een stukje diepvries reefilet of iets in die aard, bakten dat in 'goei boter', maakten daar een sausje bij op basis van porto, fond, frambozenazijn, ... en we vonden dat we minstens een ster verdienden. Zo lekker....
Zoals ik al zei, hoe naief kan je zijn?

Maar we worden groter breder, slimmer en wijzer.
De wereld verandert helemaal en het tinternet wordt wijder en wijder.

De eerste blogs verschijnen en ik vind dat wel interessant.
Een van de eerste blogs die ik volgde was culinair-atelier. Ik was er zo enthousiast over dat ik reclame maakte bij de vriendin.
Jaren gaan voorbij (ik bedoel maanden, maar jaren klinkt spectaculairder) en ikzelf verlies  het culinair atelier helemaal uit het oog. Shame on me.
Maar vriendin niet. Gelukkig.
Enkele weken geleden belde ze: het culinair atelier geeft een masterclass workshop: 'koken met wild'. Willen we dat gaan doen? Ondanks dat ik me toch al een beetje een expert vond, herinner je je het o'cool-verhaal, heb ik toch maar ja gezegd. Gelukkig.

Geweldig, subliem, fantastisch, ... Ik wil niet Eddy Wally-achtig klinken, maar hij is nu eenmaal de koning van de superlatieven en die superlatieven heb je nodig na zo'n avond.

De masterclass is een workshop van 2 avonden. De eerste avond, gisteren, kwam  Jos Broeckx, uitbater van ‘Lieben, wild en gevogelte’ (Tennislaan, Genk) als specialist ter zake vakkundig uitleg geven over wat je moet weten over wild.  Hij had verschillende dode beestjes bij  en heeft 8 soorten wild, zo puur mogelijk klaargemaakt zodat we de echte wildsmaak leren kennen. Hij heeft de helft van die beestjes ook nog eens op twee verschillende manieren klaargemaakt. En dat op 1 avond! (de planning was dat het tot 22.30u zou duren, maar ik ben pas iets voor 24.00u daar vertrokken...)
Ik dacht me te herinneren van de school vroeger dat we twee keer per minuut speeksel slikken. Ik heb die frequentie gisteren toch ruimschoots overschreden. Alleen al door Jos zo gedreven te horen vertellen over zijn passie.

Concreet gevolg:
Ik heb vandaag voor de eerste keer bij een poelier echt wild gekocht. Wilde duiven nog wel... Ik heb zelf filetjes van die beestjes afgesneden! Ik!?! Ik heb de karkassen in een braadslee gelegd, in de oven heel donker gebakken en die karkassen staan nu met water, aromaten en nog andere dingen te koken. Het moet 8 tot 10 uren trekken om een lekkere fond te worden. Of het gebruikelijk is om fond te trekken van duiven, weet ik niet, dat zullen we morgen zien...
Dan maak ik een gratin, gebruik ik de fond als basis voor een lekker sausje, bak ik de duifjes (de ene helft in de pan, de andere in de oven), maak ik peertjes in rode wijn, appeltjes met veenbessensaus, ...
Als het lukt en lekker is, zal ik hier zeker laten weten hoe ik die fond juist gemaakt heb.

En, volgende week volgt nog een les. Dan gaan we een driegangenmenu maken met wild samen met Inge. Ik kijk er echt naar uit...
En die sterren, volgens mij komen ze eraan... 
Zelf werd ik trouwens heel rustig van dat wild en kalm. Of kwam dat door het aangename gezelschap??