zondag 30 oktober 2011

vrij...

Ken je ook zo iemand?
Zo iemand die iets doet met je. Gewoon door er te zijn.
Door zijn wenkbrauwen op te trekken om je te doen glimlachen. 
Door die stomme humor te gebruiken. Humor die je zelfs niet altijd verstaat. In het plat Peers nog wel ....
Door met je te huilen als je gelukkig of ongelukkig bent.
Veel woorden heeft hij niet nodig. Veel woorden kan hij zelfs niet zeggen. 
Want zijn lichaam doet niet wat hij wilt dat het doet.
Al van bij zijn geboorte niet. 
Heel even hebben die hersenen zuurstof gemist. 
Daarom doen zijn spieren niet wat ze horen te doen.
Maar dat houdt hem niet tegen om je te raken.
En dan, alsof het leven nog niet oneerlijk genoeg is, 
merk je dat dat lijf nog veel sneller ouder wordt dan ons lijf. 
Waar hij zo van geniet, mosselkes bijvoorbeeld, een stukje kaas, 
dat kan niet meer.
En langzaam laat dat lichaam zich helemaal gaan. 

Wij kunnen alleen maar hopen dat je nu wel terug kan genieten van rijstpap. 
En, wat mij betreft, niet alleen meer een gouden lepeltje, maar ook in een gouden potteke. 
Met veel, heel veel bruine suiker!
Makker, bedankt om ons te raken. Het gaat je goed daarboven!

vrijdag 28 oktober 2011

dag 1

De eerste avond...

Morgen meer.... Echt waar.
Ik ben al heel fier op ons dat we dit al bloggen vandaag....

Lieve groetjes!!

zaterdag 22 oktober 2011

scary 15

zoonlief wordt 15.
Geen flauwe taart, geen kinderachtig gedoe.
Actie, spanning, bloed en ...
Dit dus:

En, om mijn belofte na te komen.
Zo heb ik het gemaakt.
Ik heb een gewone vierkante cake gebakken omdat dit nu net hetgene is dat zoonlief het liefste eet. Gewone cake zonder meer...
Maar omdat een gewone cake toch maar een gewone cake is, heb ik hem wat 'upgepimpt'.
Eerst een blaadje papier in twee vouwen en volgende vorm uit knippen:
Deze vorm neem je over op een taartkarton en knip je uit.
Daarna leg je een cake op het karton en het papiertje op de cake en snijd je met een mes in vorm.
Zo dus:
 Uiteraard kleef je de overschotten van de zijkanten aan de onderkant met ganache.
Door de drukte van vandaag (ja, alweer) ben ik een foto vergeten. Ik heb dus aan het 'hoofdeinde' een gat gesneden in de cake zodat daar achteraf een vampierenhoofd in gelegd kan worden.
Daarna heb ik de cake afgesmeerd met ganache en na het koelen in de koelkast bekleed met een lap licht-bruine fondant. Dit is het resultaat:

 Dan heb ik een impressiematje met houtrelief genomen en de cake van boven tot onder 'ingedrukt'. Ik heb met een tooltje lijntjes getekend van planken en met een ander tooltje indrukken gemaakt waar de nagels (=spijkers voor de nederlanders onder ons) horen te zitten.
Daarna heb ik het 'gat' voor het hoofd opnieuw uitgesneden:
Dat beruchte gat heb ik eerst nog bekleed met een dun laagje witte fondant. (Niet dus, maar ik raad het jullie wel aan, want anders ga je moeten frutselen om dat 'doek' achteraf in het gat te frummelen en dat valt niet mee.)
Op het doek leg je een dracula-hoofd dat je netjes op voorhand geboetseerd hebt. 
Uit zwarte fondant snijd je een kruis om op de 'kist' te leggen.
 Dan mijn manier om een spinnetje te boetseren.
Neem een klein rond bolletje en rol vier kleine rolletjes tussen je vingers.
Leg die kleine rolletjes kruisgewijs op het bolletje:

 Daarna leg je op dat basisbolletje een nieuw bolletje waar je een kruisje in drukt. Verder leg je daarop nog een kleiner bolletje als hoofd:
Nu neem je de 'kist' en 'dust' je met een droog penseel donkerbruine kleurstof op de kist zodat het echt hout gaat lijken.
Boetseer nog twee kaarsjes en twee pompoenen en als je meer tijd hebt nog veel meer....



Resultaat: een tevreden, vijftienjarig zoon....

lotto

Jullie hebben het ongetwijfeld wel gemerkt.
Mijn blog gaat minder en minder over taarten.
Dat is omdat deze hobby me echt over het hoofd gegroeid is.
Er zijn ook nog zo veel andere leuke dingen in het leven behalve taart.
Daarom kondig ik officieel mijn afscheid aan.
Ik ga echt, heel echt waar, alleen nog bakken voor eigen opeetgebruik samen met mijn geliefden...
Als allerlaatste krachtinspanning zorg ik nog wel voor lekkere cupcakes en andere baksels op stiel en stijl.
Maar dat wisten jullie al!
Om jullie te bedanken voor het 'trouwe kijken' wil ik nog wel iemand plezieren met een lekker taartje.
Daarom: reageer op dit bericht. Uit alle reacties laat ik een onschuldige kinderhand een winnaar kiezen en die mag zijn of haar taartje komen ophalen op stiel en stijl.


De ongetwijfeld gelukkige winnaar mag zelf een thema doorgeven voor de taart zodat het op zijn minst nog iets origineels wordt.

Ik ben aan het twijfelen geweest of ik deze blog zou verder zetten.
Misschien jammer voor sommigen, want het 'zevergehalte' is soms hoog, maar de blog blijft bestaan.
Ik schrijf af en toe nog stukjes en zal zeker ook nog stap voor stap werkwijzes laten zien ivm bakken.
Kwestie van mijn 'ervaring' niet verloren te laten gaan.
Op die manier houd ik de werkdruk laag en kan ik toch nog nieuwe dingen uitvinden, uitproberen, ... op tijdstippen die voor mezelf passen.
Alleen, wat doe ik met de naam?: 'taarten' weglaten klinkt zo negatief, want dan blijft alleen maar 'heks' over???

Dames, heren, ga ervoor!
Laat van je horen...

vrijdag 21 oktober 2011

Geen strenge winter

Volgens een oude weerspreuk toch:

'Wie veel noten kan klippelen, zal nog van de kou gaan trippelen'
Wat betreft weersvoorspelling vind ik dat de boom tekort schiet, maar hij heeft andere kwaliteiten.

Dat ding staat in het midden van onze tuin.
Hij staat daar goed.
Al jaren.
Hoeveel jaren juist, kan ik niet zeggen, maar ik schat toch wel meer dan 40 jaar.
Mijn grootvader heeft hem nog geplant.
Of bompa daar diep over heeft nagedacht, dat weet ik niet.
Vermoedelijk heeft hij hem ergens gekregen en zonder veel nadenken in de grond gestopt.
Ik vind hem geweldig, onze boom.
Soms fantaseer ik over wat die allemaal gezien heeft: 
Hoe bomma en bompa langzaam grijs werden. Hoe ze langzaam krommer en kleiner werden. Hoe ze langzaam langzamer stapten. Hij heeft gezien hoe ze onder hem kwamen zitten in de zomer. Hoe ze daar een tafeltje zetten en vier stoelen. Hoe ze daar samen met Tantroos en Victor kaartten. Voor drie frank per spelleke! Die boom heeft gezien dat geen van de vier tegen hun verlies konden, maar ook dat geen van hun vier dat ooit zou toegeven ;-).

Die boom heeft al heel veel stormen doorstaan. Hij heeft het een periode heel moeilijk gehad.
Toen de verbouwingen bezig waren bijvoorbeeld.
Hij heeft ons dat duidelijk gemaakt door enkele jaren weinig bladeren te krijgen.

Maar tegenwoordig staat hij er weer. In volle glorie.
We hebben een spot op hem gericht, zodat hij letterlijk in de schijnwerpers staat.
Morgen zal ik zo'n foto bloggen. Schoon zunne.

Toen bompa stierf heb ik hem beloofd dat ik aan hem zou denken telkens als ik noten zou rapen. Enne, dat doe ik ook elk jaar. Ik vergeet de datum dat hij gestorven is, maar ik denk aan hem als ik me buk om weer een noot in de emmer te gooien. Met een glimlach, want alle (kleine) ergernissen van het verleden zijn ondertussen mooie herinneringen geworden.

En terwijl ik me buk, denk ik: zouden ze ondertussen daar boven met hun vieren nog aan het kaarten zijn? En, kunnen ze nu wel tegen hun verlies??

zaterdag 15 oktober 2011

Na 17 jaar...

Na 17 jaar...

... ken je elkaar toch wel goed:
Zo weet ik dat de tafel bijna afgeruimd mag worden als hij de pot choco naar zich toe trekt.
Ik weet wanneer muziek zijn ziel raakt.
Ik weet ook dat hij er niet zo goed tegen kan als ik weeral eens mijn sleutels niet vind, of mijn schoenen niet opgeruimd heb, of ... (hier censureer ik, want ik wil dat jullie blijven denken dat ik bijna perfect ben ;-))
Ik weet wanneer hij fier is, wat hij graag lust, wat hij graag doet, ...

... ken je mekaar toch ook weer niet zo goed:
Dan moet je even slikken als hij zo maar, ineens, een prachtig bericht stuurt.
Dan kijk je verbaasd als hij ineens iets helemaal anders bestelt op restaurant.
Dan denk je 'ken ik die man?' als je hem iets hoort zeggen tegen anderen.

... leef je in harmonie.
Dat je mekaar kent, maakt het makkelijker.
Dat je mekaar soms niet zo goed kent, maakt het spannender.

... kan je echt wel besluiten dat die 'ja' geen vergissing was.
Het plaatje klopt.
En, wat mij betreft, zal het nog lang kloppen.
En, zoals ik hem ken, zal het ook nog lang kloppen. (Als ik hem ken natuurlijk??? (GRAPJE!!!))

Lieveke,
iedereen mag het weten, iedereen mag het lezen:
Dikke merci voor de afgelopen jaren.
Dikke merci voor je liefde en steun.
Dikke merci voor je geweldige rol in ons gezin.
Dikke merci dat je je hebt laten leren kennen.
Dikke merci dat je je nog niet helemaal hebt laten leren kennen. (oei, nu wordt het moeilijk!)
Gewoon,
dikke merci!
En we gaan nog een tijdje door op deze manier, niet??

vrijdag 14 oktober 2011

Achtbaan

Ken je dat gevoel?

Je wordt langzaam, heel langzaam naar boven getrokken.
Terwijl de rij stond aan te schuiven, heb je zitten rekenen, en, je hebt geluk.
Je staat als eerste en kan kiezen: vooraan of achteraan...
Je kiest vooraan, je wilt als eerste zien wat er gebeurt, je wilt als eerste de kriebels van de afdaling voelen, je wilt als eerste echt schreeuwen en genieten van de dolle rit.

Maar, nu zit je in dat karretje. En dat gaat heel  langzaam naar boven....

Niemand heeft je gezegd dat je moest aanschuiven. Niemand heeft je gedwongen.
Misschien een beetje sociale druk: 'laat je niet kennen, toon je lef!', maar toch.
Je hebt zelf gekozen.

En eigenlijk geniet je ook wel van de spanning die je lijfelijk voelt.
Dat kleine steentje in je buik.
Die oppervlakkige ademhaling.
Het vlugge van links naar rechts kijken.

En dat stijgen duurt lang.
Veel te lang.
Hoogtevrees komt naar boven, want eigenlijk durf je toch niet echt.
Maar je zit in dat karretje....
En dat gaat hoger en hoger...
En je ziet de top.
Heel langzaam komt die dichter en dichter.

Wat zal het worden????

Alleszins een dolle tocht. Met te verwachten buitelingen, want je hebt die achtbaan natuurlijk langs de buitenkant gezien en leuk bevonden.
Maar wat je echt gaat voelen in dat karretje als dat met een rotvaart naar beneden en terug naar boven en naar links en naar rechts gaat, en ondersteboven, en in het donker, en ...
Dat weet je niet.

Maar het komt eraan.
Je zal het wel vlug weten.

Ken je dat gevoel??
Het omschrijft perfect hoe ik me nu voel.
Ik zit  in dat karretje.
Ik kan er niet meer uit.
Ik wil er ook niet meer uit, want ik wil naar beneden, naar boven, naar links, naar rechts, ondersteboven, ....
Maar toch, ik voel de kriebels, de steen, de ademhaling,
ik kijk naar links en naar rechts.

Heel nerveus, blij opgewonden,
maar ik wil nu vlug aan de afdaling beginnen.
Laat maar komen,
ik ben er klaar voor.
Helemaal.

Zo klaar, dat ik zelf niets grappig meer kan zeggen.
Laat het maar vlug woensdag zijn.
Heel vlug...

woensdag 12 oktober 2011

Den nof

Of in het logopedisch verantwoord Nederlands: de tuin.
Toch als je optimistisch ingesteld bent ;-) en je tuin uitbreidt tot je 'streek'.
Nog maar 10 dagen gelden hebben we een wandeling gemaakt.
In den nof. 't Is te zeggen, door de velden, straten, paden van ons prachtig haspengouw.
Ik ben geen fotograaf, ik speel iets liever met woorden, maar deze keer ga ik toch enkele beeldjes laten zien.
Jullie zien die foto's waarschijnlijk anders dan ik.
Ik zie:
- veel verder dan jullie op deze foto kunnen zien...


- nog enkele achtergebleven bijtjes...


- de zomer door de herfst...


- een praktische boer die nog een pot rode verf over had... (maar dat zien jullie ook wel)


- echte Belgische, stedenbouwkundig (goedgekeurde?) koterijen... Wie durft nu nog te beweren dat we niet creatief zijn?


- de pijn van een brandende heks...


En toen werd ik even bang van de wilde dieren...


maar ook dit was een wild dier...


Amen

vrijdag 7 oktober 2011

prijs

De graadmeter voor je prestaties is niet het winnen van prijzen. Je moet de dingen doen omdat jij ze belangrijk en waardevol vindt. Julia Child

Even ter verduidelijking.
Ik ben een kreeft.
En kreeften, hebben water nodig.
Ik dus ook.
Daarom duik ik, als ik tenminste niet met andere dingen bezig ben, elke vrijdagavond voor enkele uurtjes in bad. Ik ben nu eenmaal een kreeft en heb dat fysiek nodig. Kwestie van te blijven leven.
Wat doe ik nu in dat bad.
In de eerste plaats lezen. Lezen is voor mij ook een basisbehoefte. Dat heeft niets met kreeft te maken, dat is gewoon zo omdat ik ben wie ik ben. Ik zeg wel eens: als ik op een onbewoond eiland terecht kom, ga ik braille lezen in zandkorreltjes.... Om maar te zeggen, hoe graag ik lees.
Maar, we wijken af.
Lezen. Dat mag iets literairs zijn. Ik heb al vliegeraars gezien, da vinci codes gekraakt, gehuiverd bij engelenmakers, Hening Mankells thrillers beleefd, het verdriet van A F Th Van der Heijden gedeeld, ... De hele wereld heb ik al doorkruist op papier.
Maar soms is het niveau wat lager. Dan voel ik een Libelle in mijn handen of den umo, of, zoals vandaag, een tijdschriftenpakket voor 8,50 euro.
En daar zit in: Readers Digest. Over niveau gesproken ;-)
Maar ik moet zeggen. Dat heeft het hem vandaag gedaan.
Want daar las ik de uitspraak van Julia Child.

En, wat merkte ik? Het boekje werd opzij gelegd. Het glas werd aan de mond gezet (ook dat hoort bij mijn wekelijks bad: een goed glas (glazen) wijn) en het verstand begon te draaien. Jawel, ook op vrijdagavond!

Grote filosofische vraag: doe ik wat ik doe voor de prijs? Of omdat ik het belangrijk en waardevol vind?

Ik ben er uit gekomen. (Het is natuurlijk een voordeel dat ik alleen in dat bad zit. Niemand  spreekt  me tegen en ik geef mezelf wel graag gelijk.)

Ik doe de dingen omdat ik erin geloof. Omdat ik het belangrijk vind.
Ik durf risico's te nemen, steek mijn nek uit, profileer mezelf.
Ik maak het mezelf helemaal niet gemakkelijk. Integendeel.
Maar dat doe ik omdat ik geloof in mijn missie. Omdat ik denk dat ik iets kan betekenen, iets kan veranderen. Voor anderen. Met anderen.

Is dat naief? Overmoedig? Dikke nekkerig? Onbezonnen? Misschien wel? Misschien niet?

En de prijs? Dat is het resultaat van de missie.
En of die prijs waardevol is, dat bepalen we ook zelf. Dat bepaal ik zelf.
Ik hoorde Marc Desmet vorig jaar zeggen: 'Veel van wat we doen kunnen we niet meten in statistieken, maar maakt een verschil in het leven van mensen.' Dat is mijn doel, mijn missie. En ik wil dat doen met mijn twee voeten op de grond. Met mijn wiskundig verstand, met ratio en rede...
Ah ja, nog even over de waarde van de dingen.
Op mijn bureau staat een glazen pot met schelpjes.
Allemaal verschillende soorten schelpjes.
Vele mensen hebben in verre landen maar ook op dichtbijzijnde stranden zich gebukt om zo'n schelpje te rapen. Zij vonden dat schelpje voor mij belangrijk. Ik vind dat ook.
Die pot is voor mij dus zo'n prijs. Onbetaalbaar! Belangrijk.

zondag 2 oktober 2011

schol!

Wat geef je aan iemand die een eigen restaurant heeft, kok en sommelier is en een jaartje ouder wordt?
Juist, een taart!



Gevuld met witte chocoladeganache, verse frambozen uit de tuin en champagne botercrème.