Toch is het 'just', helegans just.
Elk apart hebben ze hun 'talenten', maar als je ze samenzet...
Vonken geeft het, spaanders, flikkerlichtjes, applaus, fans, ...
Elke gazet hebben ze al gehaald, het nieuws in primetime, voor de show, den radio, ...
Zelfs signeersessies, stubru, ... En 't is nog niet gedaan. Het begint pas.
Laat den televies maar aanstaan de volgende dagen!
En de dames zelf, die blijven er kalm onder.
Ze genieten, crossen door het land, blijven lachen, ...
Ze ondersteunen mekaar waar nodig. (Ik blijf koppig volhouden dat dit wel lief bedoeld is ;-))
En dan zie je dit op youtube:
Zo vrolijk, zo ongedwongen, zo gewoon...
Het kan toch niet anders of je krijgt goesting om zelf aan de slag te gaan.
Maar ik begin er niet aan, echt niet. Nee.
Ook al roept die oude naaimachine hier naar me.
Ook al zie ik overal stofjes en patroontjes en ideetjes, ...
Nee, ik begin er niet aan!
Ik verbied het mezelf.
Want waar gaat dat weer eindigen?
Ik moet leren kiezen.
Heb al genoeg te doen.
Meer dan genoeg.
Maar hier in huis is nog iemand met goesting.
Dochterlief.
Ze heeft al aan oma gevraagd om die haar geen naailes wil geven...
En als die machine hier dan toch al op tafel staat?
Zou ik???
Ik zou het meteen in huis halen dat boek en ook beginnen als ik zie hoe supertof ze het aanbrengt. Het lijkt héél simpel, maar eenmaal je er zelf zou aan beginnen. Toch maar eens in het boek kijken bij een volgend boekenwinkelbezoekje. You never know!
BeantwoordenVerwijderenChristel