verslaafd...

ja, affirmatief.  Ik hoor bij de computerverslaafden.
Tot vorige week heb ik het altijd ontkend, maar de werkelijkheid is hard.
De realiteit schreeuwt het uit: verslaafd.

De ontkenning was slechts een fase. Zalige onwetendheid van een naief persoon.

Maar dan: computer stuk.

Onder garantie, dat wel, goed voor de portemonnee, maar niet voor de verslaving.
Want dan wordt dat onding 'opgestuurd', dus dat duurt langer.

De eerste avond ging het nog,
wat TV kijken,
wat lezen,
...

De tweede dag kwamen de roze olifanten.
Groot, dik, ambetant en vervelend.
Mijn huisgenoten hebben het geweten.
Vroeg slapen, dat heeft een beetje geholpen.

Na de roze olifanten kwam de grote depressie: één avond lang met weemoed kijken naar de honderduizend computers die je op tv ziet verschijnen als stille achtergrond. Weemoedig, emotioneel.

En dan: langzame aanpassing.
Ik krijg de avond om zonder beesten, zonder zakdoeken, gewoon met de strijk, pierkes en god.
Af en toe nog een nostalgische blik naar de stroomkabel die eenzaam ligt te wachten om weer ingeplugd te worden. Maar het gaat weer.
Even toch, nog heel even.

Ik neem weer afscheid en hoop jullie heel vlug weer te laten lezen.
Dat betekent namelijk dat mijn 'vriendje' weer gemaakt is en hij mij vergezelt tijdens eenzame avonden.........



PS. Natuurlijk is dit allemaal serieus overdreven. Ik wou jullie gewoon even laten weten dat mijn computer stuk is, en dat het daarom erg stil is op deze blog.
Met wat geluk val ik jullie volgende week weer lastig.
Ik ga terug naar mijn nieuwe beste vriend, de TV :-)