dinsdag 21 mei 2013

Eerbetoon aan Roos.

Ze verdient het, een eerbetoon.


18 jaar wordt ze.
18 jaar al is ze lief, mooi, grappig, gevoelig, creatief.
Ze interesseert zich echt in mensen, leeft mee met anderen, houdt rekening met hen.
Misschien soms te veel.
Daar maak ik me dan ook zorgen over.
Is ze niet net iets te gevoelig in die grote boze wereld?
Maar op de ogenblikken dat ik dat denk, dan zie ik dat ze haar tanden laat zien.
Niet altijd hoor, wel vaak genoeg om mijn moederhart gerust te stellen dat ze zich niet laat doen als het er echt op aan komt.
Toch wil ik dat ze zo gevoelig blijft. Want dat siert haar.
Het maakt haar nog mooier.
Het grootste voordeel van die sensitiviteit is dat ze ook echt kan genieten van hele kleine dingen.
Ze ziet de kleuren van de zonsondergang, zelfs in Belgiƫ.
Ze hoort de nuances in de stem van de anderen.
Ze proeft kleine veranderingen in recepten.
Ze ruikt de regen op een warme zomerdag.
Ze voelt de liefde van Bomma en Oma in hun knuffels.

We hebben Roosje Roos zien worden.
Als ouder beleef je dat niet mooi geleidelijk aan.
Dat gaat in schokken.
In stappen.
Sommigen zijn te voorspellen.
Daar bereid je je dan ook op voor.
Niet dat de ogen dan automatisch 'droog' blijven als je voorbereid bent ;-).
(Toch niet met onze genen.)
Dat zijn dan de 'grote' momenten.
Maar dan plots zie je haar, gewoon in de tuin, en dan...
... dan zie je ineens een andere dochter.
Nee, niet anders, hetzelfde, maar toch...
Je bekijkt haar met iets meer afstand en ziet daar een volwassen dame staan.
Is dat mijn kleine meisje?
Ja, dat is ze en zal ze altijd blijven.

18 jaar geleden is mijn hart als moeder beginnen kloppen.
Het heeft me veel kwetsbaarder gemaakt.
Het heeft me ook veel gelukkiger gemaakt.
En zo fier.
Fier op de jonge dame die ze geworden is,
maar ook een beetje fier op onszelf.
Ik denk dat we haar waarden mee gegeven hebben.
Dat we samen met zo velen rond haar, haar gevormd hebben.
Haar geprikkeld hebben, gestimuleerd, uitgedaagd.

Grote boze wereld,
bereid je maar voor!
Want ze staat er.
Roos.
Ons klein mutske dat nu volwassen is.

Ik denk weer aan Herman de Coninck die schreef:

'Het gaat niet over hebben, hooguit over krijgen.
... Het gaat niet over vasthouden, maar over - zou ik? loslaten en lang kijken.