ver- en wan-trouwen

Ik geloof nog al vlug in goede bedoelingen van anderen.
Het is niet omdat ze anders denken, dat hun bedoeling slecht is???
Het is niet omdat de uitvoering anders is dan ik ze zou doen, dat het slecht is???


Ik reken mezelf dus bij de iets meer naïeve soort mensen. Het soort mensen dat nogal vlug anderen vertrouwt. Het soort mensen dat nog al vlug de positieve dingen ziet. Het soort dat misschien wel eens gekwetst kan worden omdat niet iedereen is wie hij lijkt te zijn.

Moet ik dan daaruit besluiten dat het gemakkelijker is om te wantrouwen?
Men zegt dat je dan minder vlug gekwetst wordt.
Men zegt ook dat het dan het minder pijn doet omdat je verwachtingen niet van tafel geveegd worden.

Klinkt logisch. Heel logisch.
Maar ik geloof het niet.

Ik ben er van overtuigd dat als je wantrouwt, dat je dan ook altijd bevestiging gaat krijgen van wat  je verwacht. Je gaat bewijzen vinden die het wantrouwen rechtvaardigen.
Plezant is toch iets anders lijkt me.
Je krijgt natuurlijk wel gelijk, maar daar gaat het toch niet om?

Als je mensen vertrouwt, als je ergens voor gaat, geeft dat zo veel energie, geeft dat zo veel plezier, ...
Dat kan je toch niet voelen als je de hele tijd op je hoede bent?
Of denk ik te zwart-wit??

Heel simpel voorgesteld: ik ben liever vol vertrouwen gelukkig, met het risico dat ik wel eens teleurgesteld kan worden, dan dat ik elke dag op mijn hoede moet zijn...
Nog straffer, ik geloof zelfs dat ik een kleiner risico loop om gekwetst te worden, omdat mensen vanuit het krijgen van vertrouwen daar naar gaan handelen en dat vertrouwen minder vlug beschamen...
Het is niet omdat je mensen vertrouwt, dat ze geen 'fouten' maken.
Het blijft een nobel streven om zo weinig mogelijk fouten te maken, maar we zijn tenslotte allemaal maar mensen met onze eigen beperkingen.
Als ik de beperkingen van de anderen aanvaard, zullen zij de mijne ook vlugger aanvaarden?
En daar gaan ze serieus werk mee hebben :-)...

Puur eigenbelang dus, dat vertrouwen? Of toch te naïef?