Schoenen en goesting

Daarnet een stevige wandeling gemaakt.
Meer dan een uur stevig doorgestapt.
Tempo gemaakt.
Door het bos dat stilaan ontwaakt na een koude en zo te zien ook stormige winter.
Heel veel omgewaaide, afgeknakte bomen te zien.
Daartussendoor piepen kleine scheutjes.
Voorzichtige kopjes van meiklokjes, bosannemoontjes en nog veel ander moois dat ik niet ken.
In en uitademen, zwijgen, hand in hand genieten (manlief was ook mee).
Ook wel praten, ontladen, verwerken, klankbord zoeken en klankbord wezen.
Zalig.
Maar waarom kost het me dan ook elke keer weer moeite om uit die stoel op te staan?
Om die wandelschoenen aan te doen?
Elke keer zoek ik heel energiek naar mogelijke uitvluchten om te blijven zitten.
Gelukkig is er meestal iets meer 'gezond' verstand dan 'lui zweet'.

De laatste week hebben we bijna dagelijks zo'n wandeling gemaakt.
Maar behalve zondag was telkens het moeilijkste moment het aandoen van mijn schoenen.
Eens die stevig aan de voeten, dan lukt het wel.
Nochtans geniet ik echt van die tochtjes.
Maar toch.
Misschien een pakske goesting langs mijn schoenen leggen in de kast?