zondag 29 januari 2012

bouwvergunning

Grote dozen, fijner speelgoed bestond er niet.
In den beginne van zijn leven moesten die dozen niet eens zo groot zijn om te veranderen in een kasteel, een fort of een tent.
Tegenwoordig heeft hij wat meer geperst papier nodig:

Niet alleen meer karton: er wordt ook meer doordacht en ecologisch verantwoord gewerkt.
Isolatie is een belangrijke factor in de moderne woningbouw:


Maar of het nu veel of weinig karton is, of de bouwvoorschriften gerespecteerd worden of niet,
de lach op het gezicht in dat 'huisje' is al 15 jaar dezelfde:


Zo, en nu moet ik gaan lopen. Want de bewoner van dit huis is ondertussen groter en sterker dan ondergetekende en ik ben er vrij zeker van dat er wraak gaat komen.
Oei, hij loopt ook sneller?!

Toch graag gedaan zoon :-)

zaterdag 28 januari 2012

Touché

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie:
Touché is een Franse uitdrukking voor "geroerd" of "aangeraakt".

Gisteren hebben een aantal mensen me 'getoucheerd'.

In de eerste plaats letterlijk.
Het knuffelgehalte steeg al naargelang de avond vorderde.
Of dat met het verstrijken van de tijd te maken had, betwijfel ik sterk.
Eerder met de consumptie van een samenwerking van gerst, hop, gist en water.
Of bij sommigen door het druivensap, met of zonder bubbeltjes.

Letterlijk: 'touché' dus.
Normaal doen we dat niet.
Dan blijven we van elkaar af.
Gelukkig! Houden zo!!!! Echt, ik meen het!
Ik ben geen knuffelmens.
Mijn allerliefste knuffel ik natuurlijk graag, en mijn eigen vlees en bloed ook. 
Soms nog iemand die ik oprecht graag zie, of om iemand te troosten,
maar voor de rest: blijf van mijn lijf!

Gisteren hebben anderen zich daar dus niet zo veel van aangetrokken.
En ik moet zeggen: het deed wel deugd, die omhelzingen.
Het 'voelde' goed.
Gewoon, normaal, gemeend, ...
Echt.
Licht wazig bij sommigen, niet erg, moet kunnen. (Bij mij echt niet wazig hoor, ik heb wel wat druivensap gedronken, maar niet te veel)

In de tweede plaats, en dat is nog veel belangrijker, ben ik figuurlijk getoucheerd geraakt.
Er zitten daar een paar collega's die daar heel goed in zijn. Had ik niet verwacht. Echt niet!
Op de voor sommige korte, voor anderen wat langere tijd wat we mekaar kennen, hebben er een paar het klaar gespeeld om me echt te raken.
Vlam! Knal erop!

Mensen die mensen verbazen, dat wil ik mijn hele leven blijven ervaren.
Ik wil getoucheerd blijven worden. Figuurlijk dan toch. En heel soms mag het letterlijk, maar vraag het dan...

PS: Toch even een verduidelijking voor de lezers met overgevoelige fantasiegenen. Die letterlijke touchkes bleven beperkt tot een paar knuffeltjes in het openbaar, in groep...

zondag 22 januari 2012

ver- en wan-trouwen

Ik geloof nog al vlug in goede bedoelingen van anderen.
Het is niet omdat ze anders denken, dat hun bedoeling slecht is???
Het is niet omdat de uitvoering anders is dan ik ze zou doen, dat het slecht is???


Ik reken mezelf dus bij de iets meer naïeve soort mensen. Het soort mensen dat nogal vlug anderen vertrouwt. Het soort mensen dat nog al vlug de positieve dingen ziet. Het soort dat misschien wel eens gekwetst kan worden omdat niet iedereen is wie hij lijkt te zijn.

Moet ik dan daaruit besluiten dat het gemakkelijker is om te wantrouwen?
Men zegt dat je dan minder vlug gekwetst wordt.
Men zegt ook dat het dan het minder pijn doet omdat je verwachtingen niet van tafel geveegd worden.

Klinkt logisch. Heel logisch.
Maar ik geloof het niet.

Ik ben er van overtuigd dat als je wantrouwt, dat je dan ook altijd bevestiging gaat krijgen van wat  je verwacht. Je gaat bewijzen vinden die het wantrouwen rechtvaardigen.
Plezant is toch iets anders lijkt me.
Je krijgt natuurlijk wel gelijk, maar daar gaat het toch niet om?

Als je mensen vertrouwt, als je ergens voor gaat, geeft dat zo veel energie, geeft dat zo veel plezier, ...
Dat kan je toch niet voelen als je de hele tijd op je hoede bent?
Of denk ik te zwart-wit??

Heel simpel voorgesteld: ik ben liever vol vertrouwen gelukkig, met het risico dat ik wel eens teleurgesteld kan worden, dan dat ik elke dag op mijn hoede moet zijn...
Nog straffer, ik geloof zelfs dat ik een kleiner risico loop om gekwetst te worden, omdat mensen vanuit het krijgen van vertrouwen daar naar gaan handelen en dat vertrouwen minder vlug beschamen...
Het is niet omdat je mensen vertrouwt, dat ze geen 'fouten' maken.
Het blijft een nobel streven om zo weinig mogelijk fouten te maken, maar we zijn tenslotte allemaal maar mensen met onze eigen beperkingen.
Als ik de beperkingen van de anderen aanvaard, zullen zij de mijne ook vlugger aanvaarden?
En daar gaan ze serieus werk mee hebben :-)...

Puur eigenbelang dus, dat vertrouwen? Of toch te naïef?

maandag 16 januari 2012

verslaafd...

ja, affirmatief.  Ik hoor bij de computerverslaafden.
Tot vorige week heb ik het altijd ontkend, maar de werkelijkheid is hard.
De realiteit schreeuwt het uit: verslaafd.

De ontkenning was slechts een fase. Zalige onwetendheid van een naief persoon.

Maar dan: computer stuk.

Onder garantie, dat wel, goed voor de portemonnee, maar niet voor de verslaving.
Want dan wordt dat onding 'opgestuurd', dus dat duurt langer.

De eerste avond ging het nog,
wat TV kijken,
wat lezen,
...

De tweede dag kwamen de roze olifanten.
Groot, dik, ambetant en vervelend.
Mijn huisgenoten hebben het geweten.
Vroeg slapen, dat heeft een beetje geholpen.

Na de roze olifanten kwam de grote depressie: één avond lang met weemoed kijken naar de honderduizend computers die je op tv ziet verschijnen als stille achtergrond. Weemoedig, emotioneel.

En dan: langzame aanpassing.
Ik krijg de avond om zonder beesten, zonder zakdoeken, gewoon met de strijk, pierkes en god.
Af en toe nog een nostalgische blik naar de stroomkabel die eenzaam ligt te wachten om weer ingeplugd te worden. Maar het gaat weer.
Even toch, nog heel even.

Ik neem weer afscheid en hoop jullie heel vlug weer te laten lezen.
Dat betekent namelijk dat mijn 'vriendje' weer gemaakt is en hij mij vergezelt tijdens eenzame avonden.........



PS. Natuurlijk is dit allemaal serieus overdreven. Ik wou jullie gewoon even laten weten dat mijn computer stuk is, en dat het daarom erg stil is op deze blog.
Met wat geluk val ik jullie volgende week weer lastig.
Ik ga terug naar mijn nieuwe beste vriend, de TV :-)

maandag 2 januari 2012

Rood het nieuwe jaar in...

Uiteraard wil ik iedereen die ik ken of die ik niet ken maar dit leest een geweldig 2012 wensen!
Ik hoop dat dit jaar je dromen uitkomen,
je verwachtingen ingelost worden,
je genoeg energie krijgt om te doen wat je wil doen.
Ik wil dat je kan genieten van kleine dingen,
dat je kan relativeren zodat grote problemen kleiner worden.
Dat je een luisterend oor vindt wanneer dat nodig is,
dat je altijd genoeg zakdoeken in je handtas zitten zitten hebt.
Ik hoop dat je jaar even spetterend wordt als het feest waar wij het jaar mee begonnen zijn...
Amaai, het zal wat gaan geven in 2012!!

Maar nu weer naar de orde van de dag. De laatste dag van een weekje verlof, dus nog maar eens koken. Vanaf de volgende post waarschijnlijk geen gekook meer, want de plicht begint weer te roepen... Ik hoor hem al (is de plicht hem of haar???)

Maar om het af te leren nog eens een receptje.

Rode kool.

Ook nadat ik het in mijn kinder en jonge jaren heel vaak heb moeten proeven, nog steeds lustte ik het niet. Bah! Niet de zelfgemaakte, niet die uit glazen pottekes, nee, helemaal niet, niks, nada.

Maar dan heb je zo'n rode kool in je groentenmand en wat doe je dan?
Gaan zoeken naar een eetbaar recept want zo'n hele kool rauw opeten is net van het goede te veel.
Ik kwam uiteindelijk hier terecht. Veel van haar recepten heb ik al succesvol geprobeerd, dus waag ik de gok, zelfs met de rode kool.
Ik heb wel wat aanpassingen gedaan.
Wat heb je nodig:

- 1 klein biologisch rood kooltje (liefst zo schattig mogelijk)
- 1 eetlepel venkelzaadjes
- 1 kaneelstokje
- een geut witte wijn-azijn
- peper en zout
- 1 granny smith appel
- 2 eetlepels donker bruine suiker

Ik heb een flinke geut olijfolie in de pot gegoten.
In de warme olie de venkelzaadjes even laten 'bakken' met het kaneelstokje.
Hierover de rode kool, fijn geraspt met de mandoline.
Dit alles even laten 'aanstoven' en dan een flinke geut wijnazijn erover en flink wat peper en zout.
Alles een uurtje laten stoven. Dan het kaneelstokje eruit, de appel erin (in kleine stukjes) en de bruine suiker.
Nog een twintigtal minuutjes laten pruttelen, en .... eindelijk rode kool die ik lust.
Voor de eerste keer in mijn leven!! Ik vind het zelfs lekker. Ech lekker.

Bedankt Ann...
Maar ook niet bedankt.
Want toen ik die foto's zag, durfde ik er geen meer te trekken.
Wie dus een mooie foto wil zien, je kan bij Photo-copy  terecht!