vrijdag 25 november 2011

gelijk hebben...

Deze week werd denumo al op dinsdag in bad gelezen omdat ik toen om de een of andere reden behoefte had aan ontspanning, ontlading, warm water, veel schuim, ...
Daarom deze week, vrijdagavond, andere lectuur.

En ja, het werd de knack. Vrijwillig, echt waar. Voor de interviews gelijk ze dat zeggen :-).
Lees ik daar toch geen collum van Linda Asselbergs over 'gelijk hebben'.

Sorry, maar dat zette mij aan het denken.
Het lijkt wel alsof ik altijd een aanleiding nodig heb om te denken, maar echt waar, ik denk ook soms zonder dat ik een boekje lees.

Maar terug over gelijk hebben. Linda vraagt zich af waarom het voor ons zo belangrijk is om gelijk te hebben. Dat deed het hem nu net.

Ik vind van mezelf dat ik meestal gelijk heb, zelf als ik ongelijk heb, vind ik dat ik gelijk heb.
Onze kinderen zijn ook zo opgevoed. Toen ze alle twee ongeveer een meter groot waren, zegden ze in koor: "mama heeft altijd gelijk!" Op straat klonk dat echt wel goed als dat 'spontaan' en 'heel luid' verkondigd werd, terwijl ze me aanbiddend aankeken.
Jammer genoeg worden kleine kinderen groot en al groeiend verliezen ze hun naïviteit.
Als ouder betekent dit heel concreet dat ze spontaan en meestal heel luid voor andere al dan niet toevallige voorbijgangers roepen: 'mama, jij weet echt niet alles??'
En, ze menen dat dan ook en om het nog erger te maken zijn ze ondertussen ook alle twee langer dan 1,65 meter!
Tot daar de 'aanbidding'. Wees welkom 'vernedering'.

Maar dat wil niet zeggen dat ik ongelijk heb, meestal toch niet...

Maar waarom is het zo belangrijk om gelijk te hebben?
Is het niet veel  minder vermoeiend om gewoon te zeggen dat we het soms verkeerd zegden, bedoelden, inschatten??

Vandaar mijn oproep:
vanaf nu geven we het nu allemaal toe als we niet 100% zeker zijn dat we gelijk hebben. Zonder problemen. Gewoon heel nederig.
Akkoord??

Maar als we niet 100% zeker zijn ...

zaterdag 19 november 2011

my big fat Greek hapje

simple comme bonjour...

Even de uitleg: vorige week zaterdag waren we om de een of andere reden heel erg moe. Te moe om nog iets te koken. Eten ging nog lukken, dat voelden we, maar dat eten klaarmaken....
Dus zijn we gaan 'grieken'.
Wat we doen, doen we goed, dus ook met aperitief: zowel hapje als drankje of cource...
Een van de hapjes was gegrilde feta.
Dat ging er goed in.
Jammer genoeg heb ik de nacht daarna zo vast geslapen, dat mijn geheugen gedeeltelijk gewist was.
Ik herinner me nu alleen nog feta en olijfolie.

Vandaar dus mijn experiment: 
Men neme een pakje feta,
men giete daarover echte goede griekse olijfolie (of andere olijfolie),
men doet daarop wat gedroogde oregano.
Dat kommetje gaat onder een grill en als je de olie hoort pruttelen zet je het kommetje op tafel.
Dit alles in goed gezelschap van een lekker glas rosé en wat stokbrood.

Zeg nu zelf, is er een eenvoudiger hapje??

Het is echt de 'moeite' (dat woordt is zelfs nog te hoog gegrepen) waard, dit vooral 'fat Greek' hapje!

vrijdag 18 november 2011

Je m' excuse

Druk, ja, heel druk!
Oei, geen tijd.
Spijtig, dan kan ik niet!
Wij moeten dat weekend weg, een volgende keer misschien.
Herkenbaar?

Ten huize van worden ze al maanden en maanden wekelijks uitgesproken.
Als je daar van op een afstand naar kijkt, denk je toch: 'mens, denk na en stop daarmee!'
Maar toch, het is ook allemaal plezant!
En tof!
En fijn!
En ik wil zo leven. Druk en genieten kunnen echt wel samen hoor! Zeker weten.

Want in die drukte wordt je soms 'getouched'. Je moet je dan vlug tussen het vele volk van (ja, alweer, ik weet dat ik zaag!) Stiel en stijl doorworstelen om je ogen droog te deppen (vanwege de mascara, anders is het gewoon vegen hoor :-)) Zwart doorlopen ogen als je daarna soep en een krokkemieke moet verkopen, is nu eenmaal niet zo smakelijk kan ik me voorstellen.

Druk dus, maar plezant. Het netwerk rond je breidt uit.
Maar dat heeft één groot nadeel:
sommige vrienden krijgen echt veel minder aandacht dan ze verdienen.
Dat knaagt wel, want ze verdienen die aandacht echt wel hoor. 
In plaats van dan op het moment dat ik eraan denk vlug een berichtje te sturen.
Communicatiemogelijkheden zijn er immers hede ten dage meer dan zat, zucht de oude vrouw.
Maar nee, dat is nu net niet wat ik doe!
Excuses heb ik eigenlijk niet.
Alleen dat ik soms uitstel.

Straks bel ik, als haar kinderen slapen.
Morgen bel ik, als zijn geliefde weer aan de andere kant van het land zit, nu moeten ze samen genieten.
Volgende week gaan we nog eens naar de Maaskant, maar daar wordt ook zo hard gewerkt. Nu blijf ik beter hier.
Die koffie met taart met de 'gaan-we-nog-eens-naar-paprika-vriendin' moet nog maar even wachten.

Zo gaan hier de weken verder en verder.
En dan zit ik op vrijdagavond in bad (u weet wel, kreeft!) en denk ik aan die mensen.

Daarom, aan iedereen die ik lief heb: Sorry voor de tijd die ik veel te weinig aan jullie besteed! Ik denk echt nog wel aan jullie.
Enne, vriendin, ik bel je nog eens als je kinderen slapen zijn,
vriend (en vriendin), ik wil nog eens met je zagen over je kids,
vriendin, we werken allebei hard verder om nog harder te genieten, woensdag is de week toch al weer bijna voorbij...
vriendin, de paprika moet zijn kleren nog maar eens schoon sorteren voor ons.

Afgesproken??
Morgen bel ik, of overmorgen, of in de week nog eens...

vrijdag 11 november 2011

stiel en stijl

Zo, koffer vol eten, oren zuiver gemaakt, hakjes aan de voeten...

We gaan er een lap op geven.

Om jullie nog hongerig te maken:
- lekkere, lopende chocolademoelleux
- wafels op grootmoeders wijze, worden vers voor jullie gebakken (bedankt grootmoeder voor het maken van het deeg)
- torta chocolate
- appeltaart
- miekoek
- cupcakejes
- rijstpap (zonder gouden lepeltje)
- ...

En 's middags: pompoensoep met kokos, tomatensoep, tabouleh, krokskes (mesjieu, hawaï en Mie)
...

Allen daarheen, het is voor het goede doel:

maandag 7 november 2011

Jamie

Het meest eenvoudige brood ooit.
Vorige week twee keer gemaakt en er gaan nog veel keertjes volgen.
Te simpel eigenlijk, maar dat zal me niet tegenhouden!
Het komt uit de delicious.
Een recept van Jamie.

500 g zelfrijzend bakmeel
1 eetlepel zeezout
1 eetlepel bakpoeder
450 ml yoghurt
That's it. Nothing more...

Doe alles samen en kneed een paar minuten tot je een samenhangend geheel hebt.
Leg in een met bloem besteven kom, leg een handdoek erop en laat even rusten.
Verhit een grilpan (of tefalpan).
Verdeel het deeg in 12 gelijke stukken en rol ze uit tot cirkels ter grootte van een dessertbordje.
Bij gebrek aan deegrol: een mooi gewassen fles wijn zonder etiket (vol of leeg maakt niet uit ;-)) kan ook.
Maak enkele inkepingen in het midden van het cirkeltje, laat 3 cm vrij aan de randen.
Volgens Jamie bak je dit brood in een droge grillpan tot het licht gerezen is en er mooie grillstrepen op staan.
Mijn aanpassing:  Ik heb het in een tefalpan gebakken met olijfolie en veel Italiaanse kruiden op het brood gestrooid.
Dochterlief die geen broodeter is, zei dat ze van dit brood wel elke dag zou kunnen eten...

Voor een mooie foto: delicious november 2011, blz 21.

vrijdag 4 november 2011

clichés

De voorlaatste foto's van de vakantie. Morgen volgt nog een serie! Horror, beven en bibberen.
Maar vandaag nog even kalmte.
Rust.
Want we zijn weer thuis na een geweldige fantastische week. 
En gezien de week voorbij is, is het 'melig-zijn'-gehalte vrij hoog.
Nu al sorry daarvoor!
De clichés van Frankrijk:

oude huizen:


een kerkje boven:


dat zelfde kerkje beneden:



Het begin van geitenkaas:


Duidelijke seizoenen:


Romantische wolken en kerkjes:


Stookgerief:


En de restanten van Halloween:


Ongelooflijke sfeer:


Gedubde Franse films, hier het vrijheidsstandbeeld van New York met zijn aanbidding:


Tot morgen...

dinsdag 1 november 2011

dag 2 en 3

Gewoon wat indrukken. De hond en zijn knuffel. Ze slapen elke nacht in elkaars armen:


Wat huisgerief voor iets grotere beestjes:



Wat getemd wild:


Hoe mooi, het resultaat van een lelijke spin 's morgens vroeg:



Nancy, the city:





Bij thuiskomst, na het stadsbezoek. Geweldig elegant. Ik hoorde uitspraken als 'wilde boerendochter', maar daar ben ik het niet mee eens.


En dan, het eten. Cullinaire top hier!!

Twee recepten ga ik jullie zeker niet onthouden.
Allereerst dit mosselgerecht. Het recept staat in de njam.
Na het eten leek het alsof de borden niet meer afgewassen moesten worden, zo 'leeg' waren ze. Ah, ja, het recept werd iets aangepast door de kok van dienst, omwille van niet alles in huis en nog belangrijker: omwille van 'dat gaat nog lekkerder zijn'.

Onze koks versie van de mosselsoep. Maar ik zou er een andere naam voor willen verzinnen. Mosselsoep klinkt zo gewoon, maar dit was hemels:
- 1 halve rode ui
- twee teentjes knoflook, fijn gesnipperd
- wat tijm
- wat venkelzaadjes
- witte wijn
- een beetje citroensap
- 50 cl visbouillon
- enkele lepels slagroom
- 50 g boter

- stoof de uit, look en tijm aan in een pan.
- laat even sudderen en blus met de witte wijn
- op de bodem van de pan moet ongeveer drie cm wijn staan.
- Laat de wijn volledig inkoken tot hij karameliseert.
- doe het citroensap erbij en de visbouillon en breng terug tot het kookpunt.
- voeg de slagroom toe en het klontje boter en roe de saus even op (normaal gezien mixen, maar dat hebben we niet in huis)
- giet dit sausje over de mosselen die je uiteraard gekookt hebt (gewoon met selder, ui, peper en wat witte wijn)

Laat dit vergezeld worden met massa's, massa's sneetjes vers frans brood uit Frankrijk. Hmmmmmmmmmm.


Een ander gerecht dat we al verorberden is minestrone met pesto. Dit leerde ik maken in de kookworkshop vegetarisch koken. Deze versie is niet zo vegetarisch meer....

Wat hebben we daarvoor nodig:
- rode uien
- enkele stengels selder
- enkele wortelen
- enkele verschillende knolgroenten en snijgroenten. Kijk wat je in huis hebt, in de hof  hebt of wat je tegen komt in de winkel. Hoe meer verschillende groeten texturen en smaken, hoe beter.  Ik weet niet wat ik er allemaal ingegooid heb, omdat ik simpelweg niet alle groenten ken en de franse naam al vergeten was toen we uitgewinkeld waren. Vakantie, nietwaar.
- 6 teentjes knoflook
- enkele lepels paprikapoeder
- tomatenpuree
- wat gerookte spekblokjes
- 1 parmezaankorst
- 1 blik witte bonen
- 250 gr pastaschelpjes

voor de pesto:
- pijnboompitten
- knoflook
- spinazie (hier was geen verse basilicum te krijgen, vandaar)
- olijfolie
- parmezaanse kaas
- peper en zout

- bak de spekblokjes aan. Het moeten er niet zo veel zijn, het gaat vooral om de rooksmaak. Dit kan je ook krijgen als je gerookt paprikapoeder hebt, maar zo rijk waren we niet.
- bak op de spekblokjes de ajuin en knoflook aan.
- daarop gooi je de fijngesneden harde groenten en dat stoof je gedurende een lange tijd (zeker drie kwartier), samen met het paprikapoeder, peper en zout. Regelmatig roeren en soms wat water toevoegen om aanbakken te voorkomen.
- duw de groenten opzij in de pan en voeg tomatenpuree toe. Smeer dit uit en laat het garen en licht karameliseren. Roerbak de groenten nog even samen met de puree.
- voeg heet water toe met de zachte groenten, de bonen en de parmezaankorst.
- dit moet zeker nog een half uurtje doorkoken. Ik heb voor de smaak ook nog wat groentenbouillon toegevoegd.
- kook de pasta gaar en gooi in de soep.
- voor het opdienen de parmezaankorst nog uit de soep vissen!!

- de pesto: klein technisch probleem: geen mixer en geen vijzel. We hebben dit opgelost door alles door de knoflookpers te duwen: look (uiteraard), pijnboompitten (ja dit gaat ook) en spinazie (het was wel hele verse stevige) en hele kleine blokjes parmezaak. Dat mengsel hebben we nog gekruid met peper en zout en er olijfolie over gegoten.  We hebben het een dag eerder gemaakt, zodat de smaken goed konden trekken.

Men neme een diep bord, doen daar enkele lepels soep in, doen daar ook enkele koffielepeltjes pesto bij. Men neme in de linkerhand een dikke snee brood en in de rechterhand een lepel. Dit mag trouwens ook omgekeerd voor de linkshandigen, de smaak blijft hetzelfde. Af en toe je lepel wel eens neerleggen om een nipje te nemen van een goed glas witte wijn. Meer heb je echt niet nodig. Echt, echt niet.


Zoals jullie zien, zowel de inwendige mens als de uitwendige worden hier goed verwend. Batterijen geraken uit het rood, wangen kleuren weer rood, ogen staan terug helder, ...