cupcakes en taartenheksen op vrouwendag

Je zal maar 'taartenheks' heten in deze tijden van vrouwendagen en discussies over cupcakes!
Ik had me voorgenomen om niet mee te doen.
Laat de cupcakelovers en haters hun strijd maar voeren.
Ik heb genoeg andere dingen te doen.
Ik hou mijn eigen 'vrouwendag' wel.
Ik voel geen glazen plafond, dus laat ik de anderen daar maar over leuteren.

Maar toen ik vanmorgen met een tasje koffie en een boke met choco de krant aan het lezen was, kriebelde het.
Het is de schuld van Dorien.
Zij schrijf in de standaard een stukje met als titel 'Kan het nu gedaan zijn met die cupcakes, ja?'.
Ik voelde me wel aangesproken door haar stukje. Nagel op de kop!
Ik ken haar niet echt.
Ze heeft mijn vegetarische ogen wel een beetje geopend en sindsdien lees ik net iets aandachtiger als ik haar naam zie. Maar het lijkt alsof ze mij wel kent, zo herkenbaar is wat ze schrijft.

Terug over cupcakes en vrouwendag.
Want waar gaat het nu eigenlijk om?
Waarom die discussies en 'ver' en 'voor-'oordelen weer?
Ik ben geen barricadevrouw,
ik ben geen grote denker,
ik ben geen wereldverbeteraar,
ik ben geen 'oer'moeder,
ik ben gewoon een vrouw.
Een vrouw met kwaliteiten én gebreken.

Een vrouw die veel wil, die veel keuzes maakt en die zich geeft.
100 %.
Helemaal.

Ik geef me als ik een cakeje versier.
100 %.
Ik vergeet mijn omgeving, rol een bolletje fondant, maak daar wat deukjes in, voeg wat kleurtjes toe en creëer een 'figuurtje'.
Zalig.
Je kan je niet voorstellen wat dat met een mens doet als je een vormeloze massa ziet veranderen in iets herkenbaars.

Ik geef me als ik ga werken.
100 %.
Ik steek mijn nek uit, wik en weeg, overleg, luister, beslis en ga verder.
Vaak met gefronsd voorhoofd communiceren mijn hersencellen met elkaar en met hersencellen van andere mensen en vormen meningen, ideeën, organisatiestructuren :-), gesprekken, ... Mijn handen liggen op dat moment stil. Hoogstens tikken mijn vingers op de toetsen van een klavier.
Ik probeer te stimuleren, motiveren, coachen, ....
Je kan je niet voorstellen wat dat met een mens doet als je enthousiaste medewerkers ziet die geloven in een toekomst.

Ik geef me als ik niets doe.
100 %.
Uren kan ik in de zetel liggen, lezen, hangen, spelletjes spelen op de computer, ... Denken, dromen, ...
Je kan je niet voorstellen wat dat met een mens doet als je gewoon niets zinnigs doet.

Ik geef me als moeder.
100 %.
Uren ben ik bezig met hun opvoeding. We praten, lachen, zagen, spelen, grommelen, groeien samen. We kunnen het grondig oneens zijn en even later toch samen de slappe lach krijgen. We knuffelen nog, we roepen nog, we zijn er voor elkaar.
Je kan je niet voorstellen wat dat met een mens doet als je je baby'tjes ziet veranderen in verstandige jonge mensen.

Ik geef me als echtgenote.
100 %.
Uren praten we, lachen we, maken we ruzie en maken we het weer goed. Samen timmeren we soms letterlijk, soms figuurlijk aan onze thuis. We wandelen, huilen, troosten, steunen, knuffelen, en doen nog veel meer :-).
Je kan je niet voorstellen wat dat met een mens doet als je zo verbonden die thuis kan creëeren.

Ik geef me als ik kook.
100 %;
Ik geniet als ik het doosje 'spirelli's' openscheur en de krulletjes in het kokende water gooi. Of het nu een lui-wijven etentje wordt, of een ingewikkelde ravioli, ik geef me 100 %.

Nu, het is niet omdat ik me overal 100 % in geef dat het ook 100 % lukt. Echt niet... Helemaal niet.
Maar daar gaat het nu niet om, toch?
Waar gaat het wel om?
Dat we in deze tijden keuzes hebben.
Vroeger waren die keuzes er niet.
Nu nog niet voor iedereen in deze wereld, laat ons eerlijk zijn.
Maar velen kunnen wel keuzes maken.

Respect dus voor iedereen die een keuze maakt.
Respect voor de mama die ervoor kiest om thuis te blijven. Om niet op vakantie te gaan, maar die kiest om aan de schoolpoort haar kids te verwelkomen, elke dag, met of zonder bakfiets. Of ze om 4 uur zelfgebakken cake op tafel zet of gekochte, dat maakt toch niet uit.
Ook respect voor de mama die ervoor kiest om te gaan werken. Die haar kinderen zonder schuldgevoel afhaalt bij de onthaalmoeder of de crèche. Of ze nu 20, 30, 40 of 50 uren per week werkt, het maakt niet uit.
Respect voor de vrouw die kiest om geen kinderen te hebben. Die leeft voor haar werk, haar partner, haar luxe.
Respect voor iedereen die een keuze maakt.
Vrouw of man, glazen of gyproc plafond, ...
Laat die 'waardeoordelen' toch weg.
Gelukkig hebben we 'carrièrevrouwen',
gelukkig hebben we 'huismoeders',
gelukkig hebben we  'mengvormen',
gelukkig zijn er creatievelingen,
gelukkig is niet iedereen creatief.
Gelukkig zijn we complementair, denken we verschillend, verwachten we verschillende dingen, houden we van verschillende dingen.

Gelukkig geven we ons daarin 100 %. Dat lijkt me ook de oorzaak van de hele polemiek. We voelen ons aangevallen als anderen een andere mening hebben omdat we ons nu net 100 % geven in onze eigen keuze.

En nog even voor mijn eigen 'verdediging' en voor nog anderen die net zoals ik geen echte keuze kunnen maken: het is OK om wel carriëre te maken, én mama te zijn, én echtgenote, én zelfs taartenheks die cupcakes versiert, voor het uitzicht en niet voor de smaak. Nèh.