Klinkt toch hip, nietwaar. Ik ben helemaal 'in'.
Maar het was echt druk.
Niet dat ik dit iemand kan verwijten.
Niemand heeft me gedwongen een opleiding te volgen.
Er stond niemand met een geladen geweer op me gericht toen ik zo veel taarten en cakejes bakte.
Er bedreigde zelfs niemand mijn kinderen toen ik door de zware sollicitatieprocedure ging.
Het was gewoon druk en veel, maar leuk en leerrijk.
Dan heb je enkele dagen verlof zo vlak voor het einde van dat 'achtbaan-jaar'.
En wat doe ik dan: ik lig, hang, beweeg enkel van de zetel naar de tafel naar het bed.
En, ik voel me er echt niet beter door.
Maar dan herinner ik me de wijze woorden van een wijze man: 'de batterijen van een auto laden niet op door de auto stil te laten staan.' (Marc Desmet).
Ik moet die auto dus weer aan de praat krijgen.
In mijn geval: de keuken in.
Langzaam beginnen, een 'quick-win' trachten te bereiken: de nog altijd enthousiast onthaalde 'jamie-broodjes' worden het eerste project.
Enige probleem: de auto is nu wel aan het rijden, maar die batterijen zijn nog niet helemaal opgeladen.
Ik ben te lui om de lapjes uit te rollen.
En nu komt het, zo heel af en toe komt er een beetje genialiteit boven drijven (ikke bescheiden, neuh!!): ik draai kleine bolletjes deeg door de pastamachine. Grootste stand of course.
Dan even bakken en hmmm. Kleine inspanning, lekker gevolg.
Ik voel het: de therapie begint te werken.
Nu moet ik verder doen.
Is er iets therapeutischer dan verse pasta maken?
Je hebt er niet zo veel voor nodig, het is niet moeilijk en iedereen die het zelf nooit doet is onder de indruk. Ik proef zelfs het verschil (hoezo, zelfbedrog?).
Dus, bloem op tafel, eikes erbij, een klein geutje olijfolie en kneden, slaan, boksen, plooien, gooien (jawel) en dan rustig het bolletje dat je hebt inpakken en laten rusten.
Zalig zen.
Nu terug de zetel in. Boekske lezen.
Straks een lui-wijven sausje voor bij de pasta met zalm, broccoli en masparpone.
Ik voel het verschil al. Mijn energiepeil is weer aan het stijgen, morgen ga ik weer eventjes werken. De uurroosters moeten nog verder aangepast.
Nog zo'n paar dagen langzaam laden en volgende week beginnen we weer aan een druk, leuk, spannend jaar.
Met batterijen die zich al rijdend blijven opladen. Alleen opletten dat ik niet te veel en te hard ga rijden. Een bocht nemen aan te hoge snelheid is ook gevaarlijk.
Evenwicht Anne, evenwicht. Doseren Anne, doseren.
Laat dat mijn goede voornemen maar zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten