Vrijwilligers gezocht.

Ik zoek mensen.

Eerst wat uitleg.
'Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get'

Correct?? Of niet??
Even een verhaaltje over mijn eigen leven.

Ik ben gelukkig! Hoe komt dat?

Is het koppigheid? Doorzettingsvermogen? Een sterke wil? Of gewoon geluk?

Ik ben er nog niet helemaal uit hoor!

Uiteraard speelt een dosis geluk mee.
Daar begon het al goed voor mij: op mijn geboortekaartje staat bij geboortedatum; 13 juli 1970.
Tja, dat had even goed een vrijdag de dertiende kunnen zijn, maar het was een maandag!
Er staat bij geboorteplaats: Sint-Truiden. Dat had evengoed Kinshasa kunnen zijn en dan zou ik wel anders piepen...
En de twee fiere ouders die er op staan, tja, daar hadden ook twee heel andere mensen kunnen staan...

Geluk dus vanaf de wieg.

Maar wat doe je daar dan mee?

Al heel vlug besefte ik dat ik, gelukkig met de steun van die twee fiere mensen hier boven, zelf moest kiezen wat ik met mijn leven wilde doen.
De leraars op school mochten op hun hoofd gaan staan: ik wilde, moest en zou de wiskunderichting volgen. Iedereen raadde het af. Maar mijn vriendin deed dat, en ik zou dat dus ook doen. Dat was voor mij de enige mogelijke oplossing. Technisch hadden die leerkrachten natuurlijk gelijk, zo goed was ik niet in wiskunde. Maar iemand moest toch de laagste punten van de klas hebben?? Anders kloppen de statistieken niet meer. Als ik niet de laatste was, dan was het iemand anders. Kon ik toch beter die rol op me nemen??

Was ik daar aan begonnen zonder de steun van mama en papa?
Nee, maar die deden hier heel gewoon over. Die gaven vertrouwen en legden de verantwoordelijkheid en de keuze bij mij. Zij geloofden heel eenvoudig dat ik het wel zou kunnen, en ze hadden gelijk...
9 uren wiskunde per week in het zesde middelbaar. Drie jaar de laatste van de klas, maar ik heb het gehaald! En gelukkig dat ik was toen ik daar van af was!

Toen ging ik verder studeren. Logopedie.
Hier al weer hetzelfde verhaal.
Er waren er die voorspelden dat het me niet zou lukken...
Maar, drie jaar later stonden we daar, met een diploma.

Koppigheid? Doorzettingsvermogen?? Geluk?
Ik heb daar nooit bij stil gestaan.
Voor mij was er op dat moment maar 1 mogelijkheid.
Alleen plan A. Moest dat niet gelukt zijn, geen idee wat het wel zou worden. Daar dacht ik gewoon niet aan. En er stonden mensen achter mij die in mij geloofden.

Daarom, in strategische oorlogsvoering ben ik niet goed,
maar in het gewone leven pleit ik voor niet te veel plannen B, C en laat staan D.
Begin gewoon aan iets met het idee dat je het kan. Simpel, eenvoudig.
Een taart decoreren? Waarom niet: als anderen dat kunnen, dan zal ik dat ook wel kunnen...
Een keuken maken? Waarom niet?
Een duif fileren? Waarom niet?

Ben ik daar naief in? Nee!
Hier ten huize van is niet alles bezet met goud.
Uiteraard moeten we gewoon onze handjes bijeen leggen omdat we gezond zijn, gezonde ouders hebben, gezonde kinderen, gelukkig getrouwd zijn, vrienden hebben, ...

Realistisch zijn hierin blijft belangrijk, maar optimisme moet ook aanwezig zijn .
Bijvoorbeeld:
Ik weet dat ik niet kan zingen. In het middelbaar mocht ik zelfs niet klassikaal meezingen omdat ik er in mijn eentje in slaagde om iedereen mee vals te laten zingen.
In mijn plan A staat dus niet dat ik een kerstplaat ga opnemen. Iedereen die ooit het geluk had me te horen zingen haalt nu opgelucht adem...

Maar ik verleg wel nog elke dag mijn grenzen.  Ik ben gelukkig. Vol energie en met geloof in de toekomst.
En met steun van de achterban, de thuishaven.

Het gaat hier niet om de eerste prijs halen! Het gaat over tevreden zijn van je prestatie en daar oprecht fier op zijn. Als iedereen zo zou denken, zou de wereld dan niet mooier zijn?

Ik zoek dus vrijwilligers. Het is voor een dubbele job.
In de eerste plaats met realisme en positiviteit in het leven staan. Met lef en vertrouwen.
In de tweede plaats moet je voor deze job de mensen rondom je steunen en simpelweg geloven in capaciteiten en in mogelijkheden. Met vertrouwen.

Wie solliciteert?