Achtbaan

Ken je dat gevoel?

Je wordt langzaam, heel langzaam naar boven getrokken.
Terwijl de rij stond aan te schuiven, heb je zitten rekenen, en, je hebt geluk.
Je staat als eerste en kan kiezen: vooraan of achteraan...
Je kiest vooraan, je wilt als eerste zien wat er gebeurt, je wilt als eerste de kriebels van de afdaling voelen, je wilt als eerste echt schreeuwen en genieten van de dolle rit.

Maar, nu zit je in dat karretje. En dat gaat heel  langzaam naar boven....

Niemand heeft je gezegd dat je moest aanschuiven. Niemand heeft je gedwongen.
Misschien een beetje sociale druk: 'laat je niet kennen, toon je lef!', maar toch.
Je hebt zelf gekozen.

En eigenlijk geniet je ook wel van de spanning die je lijfelijk voelt.
Dat kleine steentje in je buik.
Die oppervlakkige ademhaling.
Het vlugge van links naar rechts kijken.

En dat stijgen duurt lang.
Veel te lang.
Hoogtevrees komt naar boven, want eigenlijk durf je toch niet echt.
Maar je zit in dat karretje....
En dat gaat hoger en hoger...
En je ziet de top.
Heel langzaam komt die dichter en dichter.

Wat zal het worden????

Alleszins een dolle tocht. Met te verwachten buitelingen, want je hebt die achtbaan natuurlijk langs de buitenkant gezien en leuk bevonden.
Maar wat je echt gaat voelen in dat karretje als dat met een rotvaart naar beneden en terug naar boven en naar links en naar rechts gaat, en ondersteboven, en in het donker, en ...
Dat weet je niet.

Maar het komt eraan.
Je zal het wel vlug weten.

Ken je dat gevoel??
Het omschrijft perfect hoe ik me nu voel.
Ik zit  in dat karretje.
Ik kan er niet meer uit.
Ik wil er ook niet meer uit, want ik wil naar beneden, naar boven, naar links, naar rechts, ondersteboven, ....
Maar toch, ik voel de kriebels, de steen, de ademhaling,
ik kijk naar links en naar rechts.

Heel nerveus, blij opgewonden,
maar ik wil nu vlug aan de afdaling beginnen.
Laat maar komen,
ik ben er klaar voor.
Helemaal.

Zo klaar, dat ik zelf niets grappig meer kan zeggen.
Laat het maar vlug woensdag zijn.
Heel vlug...