gelijk hebben...

Deze week werd denumo al op dinsdag in bad gelezen omdat ik toen om de een of andere reden behoefte had aan ontspanning, ontlading, warm water, veel schuim, ...
Daarom deze week, vrijdagavond, andere lectuur.

En ja, het werd de knack. Vrijwillig, echt waar. Voor de interviews gelijk ze dat zeggen :-).
Lees ik daar toch geen collum van Linda Asselbergs over 'gelijk hebben'.

Sorry, maar dat zette mij aan het denken.
Het lijkt wel alsof ik altijd een aanleiding nodig heb om te denken, maar echt waar, ik denk ook soms zonder dat ik een boekje lees.

Maar terug over gelijk hebben. Linda vraagt zich af waarom het voor ons zo belangrijk is om gelijk te hebben. Dat deed het hem nu net.

Ik vind van mezelf dat ik meestal gelijk heb, zelf als ik ongelijk heb, vind ik dat ik gelijk heb.
Onze kinderen zijn ook zo opgevoed. Toen ze alle twee ongeveer een meter groot waren, zegden ze in koor: "mama heeft altijd gelijk!" Op straat klonk dat echt wel goed als dat 'spontaan' en 'heel luid' verkondigd werd, terwijl ze me aanbiddend aankeken.
Jammer genoeg worden kleine kinderen groot en al groeiend verliezen ze hun naïviteit.
Als ouder betekent dit heel concreet dat ze spontaan en meestal heel luid voor andere al dan niet toevallige voorbijgangers roepen: 'mama, jij weet echt niet alles??'
En, ze menen dat dan ook en om het nog erger te maken zijn ze ondertussen ook alle twee langer dan 1,65 meter!
Tot daar de 'aanbidding'. Wees welkom 'vernedering'.

Maar dat wil niet zeggen dat ik ongelijk heb, meestal toch niet...

Maar waarom is het zo belangrijk om gelijk te hebben?
Is het niet veel  minder vermoeiend om gewoon te zeggen dat we het soms verkeerd zegden, bedoelden, inschatten??

Vandaar mijn oproep:
vanaf nu geven we het nu allemaal toe als we niet 100% zeker zijn dat we gelijk hebben. Zonder problemen. Gewoon heel nederig.
Akkoord??

Maar als we niet 100% zeker zijn ...