taal

Ik hou van taal. Het is gek, maar woorden doen iets met me. Meer nog dan beelden. Sommige woorden voelen goed, zijn leuk om uit te spreken en te beluisteren, andere klankcombinaties dan weer, stoten af. Of andere mensen hier ook last van hebben, weet ik zo niet, want ik heb het er niet vaak over.
Wel was ik heel lang geleden, toen de dieren nog spraken en ik heel jong was, en op kot zat, niet de enige van ons kot die er 'last' van had. Gitte en ik zijn namelijk eens zo gek geweest om woorden te verzamelen die niemand ooit gebruikt. Bijna niemand toch. We lazen gewoon woordenboeken en kozen per week één interessant woord dat we dan zo veel mogelijk gebruikten. Lang hebben we dat niet volgehouden, want onze mede-kotgenoten vonden onze 'aanstellerij' niet zo sympatiek!
Het enige woord dat ik me van die periode nog spontaan herinner is 'stoethaspel'.
Een stoethaspel is een onhandig persoon. Toch een geweldig woord hé. Als articulatieoefening kan het woord alleszins dienen.
Een andere fascinatie die ik toen had (en nu in periodes nog steeds) zijn spreuken en zegswijzen.
Ook die verzamelde ik in een schriftje. Dat schriftje is er al lang niet meer, dat is bij de een of andere verhuis verdwenen. Maar nog steeds zoek ik spreuken om in teksten te gebruiken.
Een van de spreuken die ik heel lang aan mijn bureau hangen had:

Juist het niet-perfecte geeft karakter aan de dingen.

Van wie het is weet ik niet, maar het hing in ons vorige huis, toen waren we nog beginnende doe-het-zelvers...

Aangezien een mens echt niet elke dag taarten kan bakken en decoreren, ga ik af en toe een spreuk droppen. Of een woord. Of beiden. We zien wel...