Hoe gaat dat: je bent op zoek naar een originele tractatie voor je collega's. Je koopt een boekje, een bakvorm, suikerpasta, enkele kleurtjes en je begint.
Het is fijn om te doen, je amuseert je, je krijgt leuke reacties, ...
Je moet op bezoek ergens. In plaats van de obligate 'bloemekee' neem je een zelf gemaakt taartje mee. Ook hier weer leuke reacties, ... En dan begint het. Wil je ook voor mij zo'n taartje maken? Tegen onkostenvergoeding? En van het een komt het ander. Voor je het weet, ben je daar de hele tijd mee bezig. En de hobby wordt meer dan een hobby.
Dan komt de twijfel: ofwel pak ik het professioneel aan, ofwel blijft het een hobby.
Best de Belgische wet er even op naslaan: ik bots op twee obstakels: ten eerste zwartwerk en ten tweede het beschermde beroep als bakker.
Zwartwerk, daar kent elke Belg alles van, daar ga ik niet verder op in. We weten allemaal dat dat niet mag!
Maar dat beschermde beroep: dat wil concreet zeggen dat je pas een taart voor anderen mag bakken als je een diploma bakker hebt. Enne, dat hebben ze er niet bijgegeven toen ik twintig jaar geleden afstudeerde als logopediste! Stom hé!
Dus, zelfs al wou ik officieel beginnen met bakken voor anderen, ik zie het echt niet zitten om nog maar eens naar school te gaan voor een nieuw diploma.
Een lang verhaal om te zeggen dat dit een hobby blijft. Enkel voor mezelf en mijn geliefden.
Vrienden, niet getreurd, jullie krijgen nog steeds een taart in plaats van een bloemekee als we naar je feestje mogen komen ;-))
Familie, ik zal nog steeds verjaardagstaartjes maken voor jullie.
Bloggers: ik blijf knutselen en frutselen, dus ik blijf ook bloggen. Tot spijt van wie het benijdt, maar die moet maar 'wegzappen', ...
Anderen, sorry!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten