Therapie

Het was me weer een druk jaar!
Klinkt toch hip, nietwaar. Ik ben helemaal 'in'.
Maar het was echt druk.
Niet dat ik dit iemand kan verwijten.
Niemand heeft me gedwongen een opleiding te volgen.
Er stond niemand met een geladen geweer op me gericht toen ik zo veel taarten en cakejes bakte.
Er bedreigde zelfs niemand mijn kinderen toen ik door de zware sollicitatieprocedure ging.

Het was gewoon druk en veel, maar leuk en leerrijk.

Dan heb je enkele dagen verlof zo vlak voor het einde van dat 'achtbaan-jaar'.
En wat doe ik dan: ik lig, hang, beweeg enkel van de zetel naar de tafel naar het bed.
En, ik voel me er echt niet beter door.

Maar dan herinner ik me de wijze woorden van een wijze man: 'de batterijen van een auto laden niet op door de auto stil te laten staan.' (Marc Desmet).
Ik moet die auto dus weer aan de praat krijgen.

In mijn geval: de keuken in.
Langzaam beginnen, een 'quick-win' trachten te bereiken: de nog altijd enthousiast onthaalde 'jamie-broodjes' worden het eerste project.
Enige probleem: de auto is nu wel aan het rijden, maar die batterijen zijn nog niet helemaal opgeladen.
Ik ben te lui om de lapjes uit te rollen.
En nu komt het, zo heel af en toe komt er een beetje genialiteit boven drijven (ikke bescheiden, neuh!!): ik draai kleine bolletjes deeg door de pastamachine. Grootste stand of course.
Dan even bakken en hmmm. Kleine inspanning, lekker gevolg.
Ik voel het: de therapie begint te werken.

Nu moet ik verder doen.
Is er iets therapeutischer dan verse pasta maken?
Je hebt er niet zo veel voor nodig, het is niet moeilijk en iedereen die het zelf nooit doet is onder de indruk. Ik proef zelfs het verschil (hoezo, zelfbedrog?).
Dus, bloem op tafel, eikes erbij, een klein geutje olijfolie en kneden, slaan, boksen, plooien, gooien (jawel) en dan rustig het bolletje dat je hebt inpakken en laten rusten.

Zalig zen.
Nu terug de zetel in. Boekske lezen.
Straks een lui-wijven sausje voor bij de pasta met zalm, broccoli en masparpone.
Ik voel het verschil al. Mijn energiepeil is weer aan het stijgen, morgen ga ik weer eventjes werken. De uurroosters moeten nog verder aangepast.
Nog zo'n paar dagen langzaam laden en volgende week beginnen we weer aan een druk, leuk, spannend jaar.

Met batterijen die zich al rijdend blijven opladen. Alleen opletten dat ik niet te veel en te hard ga rijden. Een bocht nemen aan te hoge snelheid is ook gevaarlijk.

Evenwicht Anne, evenwicht. Doseren Anne, doseren.
Laat dat mijn goede voornemen maar zijn.

generaties en genen

Blijkbaar slaan sommige genen een generatie over.
Het MM-gen (= het Melige-Menten-gen) heeft dat duidelijk niet gedaan.
Ik mag dan vandaag zonder aarzeling melden dat de volgende generatie voldoende meligheid bezit. Hou je aandelen van de Kleenex-companie dus maar bij, ze gaan niet in waarde dalen.
Toegegeven, de volgende generatie is nog iets 'beheerster' dan ondergetekende, maar dat is slechts een detail. En het kan nog veranderen onder invloed van hormonen en andere beestjes.

Nu vragen jullie natuurlijk een bewijs: na toestemming van de strenge 'privacy-comissie' ten huize van, mag ik dit publiceren:

Gisteren was het ook bij ons kerstavond.
Naar goede gewoonte een avond onder ons viertjes, eindigend met een nachtelijk gezang van het jeugdkoor.
Zoals alle goede consumenten, zorgen we ook voor cadeautjes.
Om niet te goed te consumeren, houden we het bedrag zeer beperkt, de uitdaging wordt des te groter.
Toevallig moest dochterlief voor zoonlief en omgekeerd.
Zoonlief heeft echt zijn best gedaan, waardoor dochterlief de volgende dagen weer lekker ruikt na het wassen. Oef!
Dochterlief heeft ook haar best gedaan. En hoe!
Ze heeft avonden en avonden na elkaar gewerkt aan een 'tijdschrift'.
Na de 'Goedele' en de 'Pfaffs' stel ik u voor: de 'Tijs'.

Zoals in elk tijdschrift, begint de hoofdredacteur met een voorwoord. Vanaf toen gebruikte ik mijn servet als kleenex....

In het tijdschrift verschillende rubrieken, Tijs van A tot Z, de gekste foto's, steel zijn stijl, zijn favoriete gerechten, posters, horoscoop, quiz, zoek de 7 verschillen, interview, gamesbespreking en een nawoord.

Broerlief reageerde  met een stevige knuffel. Ah ja, hij had ook last van het scherpe licht van de flits in zijn ogen :-).

Het zijn niet de fototechnisch beste foto's die het mooiste zijn...

Zo eindigt het tijdschrift: 

Ik houd het hier bewust wazig, want wil niet de oorzaak zijn nog meer meligheid op deze wereld.

Gelukkig, heel gelukkig, fier, heel fier zijn wij, ouders, gisteren gaan slapen. Wel met een beetje buikpijn, gelukkig van het lachen, want het tekentalent-gen heeft wel een generatie overgeslaan merkten we toen we pictionary speelden...

kerstcupcakejes

Dat was lang geleden.
En ik moet zeggen, ik heb er weer van genoten.
Rustig op 't gemakske, geen druk, geen 'beperkingen', zoals het zou moeten zijn.
Daarom ook veel foto's en weinig 'gezever'.

Prettige feesten

duif

Vorige week bij de bomma was ik aan het stoefen over mijn zelf gefileerde duifjes.

Bomma zei toen nog dat duifjes heel gezond zijn, versterkend. Zij herinnerde zich nog dat haar vader Pé vroeger duivensoep maakte telkens haar moeder mama werd. Zelf is ze de tweede van 10, dus ze herinnert zich dat nog goed. En niemand mocht er van eten, want dat was voor 'ons Moèn', alleen voor haar om terug op krachten te komen na de bevalling.

Mijn laatste bevalling is meer dan 15 jaar geleden, maar aangezien de heer des huizes me dat toen niet gegeven heeft, maak ik het nu maar zelf.
Versterking is altijd welkom na een week snotteren, hoofdpijn, .... Ik lees hier en daar dat ik niet alleen ben.

Hoe heb ik mijn eigen medicijn gemaakt?
Inspiratie haalde ik uiteraard bij Inge zoals ik vorige week al zei.
Ik heb drie duifjes genomen, en die heb ik gefileerd.
De karkassen (vies woord eigenlijk hé) heb ik in een ovenschotel gedaan. 45 minuten op 200°. Toen heb ik tomatenpuree op de karkassen gesmeerd en dit nog een half uurtje in de oven laten donker kleuren.
Ik heb de karkassen toen samen met een ui en wat wortelen in een 'kastrol' gegooid, kruidnagel, tijm, laurier, peper en zout toegevoegd en uiteraard water. Dit potje heeft 10 uren (nee, geen schrijffout) op een laag vuurtje gestaan.
Alles ging daarna door de zeef, werd 'ontvet' en ging in potjes in de diepvries.
Zalige basis...

Dat was dus vorige week.

Deze week kreeg ik van een achtergebleven sinterklaas duivenfiletjes. Zwarte piet lust dit niet en het was zonde om weg te gooien.
Gezien de algemene fysieke zwakte van ondergetekende, heb ik niet geaarzeld en ben ik aan het werk gegaan. Extra kracht is altijd wellekom.

Ik heb de duifjes in stukken gesneden, aangebakken, stukjes prosciutto en sjalot toegevoegd en dit even laten garen samen met wat gedroogde marjolein en peper en zout natuurlijk. Het geheel werd geblust met een flinke scheut witte wijn.
Dit alles heb ik met de mixer fijn gemixt. Ik heb er een ei aan toegevoegd, een klein geutje room en een flinke hap vers geraspte parmezaanse kaas.
Opgelet: heel belangrijk om dit goed af te kruiden.....

Nog voor ik de vulling maakte, heb ik deeg gemaakt voor pasta.
Een eierpasta. Voor de eerste keer, want meestal maak ik pasta met olijfolie.

Wat heb je daar voor nodig: 200 gr. italiaanse bloem (OO), 2 eieren en een eetlepel melk.
Goed kneden, heel goed kneden.
Als je zelf duif nodig hebt om aan te sterken, kan je dit ook laten doen door iemand die geen duif nodig heeft....
Als het deeg goed gekneed is, inpakken in plastiekfolie en minstens een half uur laten rusten.

Deeg uitgerust, pastamachine op tafel en maar draaien.
De lappen leg je op een handdoek (proper gewassen en liefst ook nog gestreken, maar dat laatste is niet noodzakelijk voor het recept.)

Bij het cullinair atelier gebruikten we een andere techniek, maar ik ben van nature iets luier en heb dus gezocht naar een snellere manier.
In de lade vol met handige dingetjes voor de keuken, lag een ravioli-uitsteker. Nooit gebruikt! Wel handig.

Gebruiksaanwijzing: zoek een man in huis die medelijden met je heeft omdat je je niet zo goed voelt.
Vraag hem om rondjes uit te steken.

Die alcohol op de voorgrond dient enkel en alleen om de ziektekiemen te weren: werkt zeer ontsmettend!

Leg die rondjes op een handdoek, smeer ze in met een geklopt eitje (lijm), leg in het midden een lepeltje gemixte duif, leg daarop een tweede rondje pasta, neem het in je handen en duw de randjes goed aan. Let er wel op dat je zo weinig mogelijk lucht hebt in de pasta's want dan krijg je achteraf problemen bij het koken.

Uiteindelijk krijg je dit:

Zet een potteke op het vuur, doe daarin wat boter en stoof het wit van een prei aan.
Voeg aan dit prakje een mengsel bosbaddestoelen toe (uiteraard mooi, zuiver geborsteld),
laat nog even stoven en hierop doe je de bouillon van vorige week (nog aangelengd met gewone kippebouillon). Laat een kwartiertje zachtjes koken.
Deze soep breng je uiteraard op smaak met peper en zout en net voor het opdienen zwier je de raviolli er bij. Laat nog 2 minuutjes koken en verdeel in kommetjes.
Strooi hierover nog wat reepjes gebakken duif...

Als je dit op hebt, kan je weer een bevalling aan. Echt waar. Of toch weer een werkweek...

Vrijwilligers gezocht.

Ik zoek mensen.

Eerst wat uitleg.
'Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get'

Correct?? Of niet??
Even een verhaaltje over mijn eigen leven.

Ik ben gelukkig! Hoe komt dat?

Is het koppigheid? Doorzettingsvermogen? Een sterke wil? Of gewoon geluk?

Ik ben er nog niet helemaal uit hoor!

Uiteraard speelt een dosis geluk mee.
Daar begon het al goed voor mij: op mijn geboortekaartje staat bij geboortedatum; 13 juli 1970.
Tja, dat had even goed een vrijdag de dertiende kunnen zijn, maar het was een maandag!
Er staat bij geboorteplaats: Sint-Truiden. Dat had evengoed Kinshasa kunnen zijn en dan zou ik wel anders piepen...
En de twee fiere ouders die er op staan, tja, daar hadden ook twee heel andere mensen kunnen staan...

Geluk dus vanaf de wieg.

Maar wat doe je daar dan mee?

Al heel vlug besefte ik dat ik, gelukkig met de steun van die twee fiere mensen hier boven, zelf moest kiezen wat ik met mijn leven wilde doen.
De leraars op school mochten op hun hoofd gaan staan: ik wilde, moest en zou de wiskunderichting volgen. Iedereen raadde het af. Maar mijn vriendin deed dat, en ik zou dat dus ook doen. Dat was voor mij de enige mogelijke oplossing. Technisch hadden die leerkrachten natuurlijk gelijk, zo goed was ik niet in wiskunde. Maar iemand moest toch de laagste punten van de klas hebben?? Anders kloppen de statistieken niet meer. Als ik niet de laatste was, dan was het iemand anders. Kon ik toch beter die rol op me nemen??

Was ik daar aan begonnen zonder de steun van mama en papa?
Nee, maar die deden hier heel gewoon over. Die gaven vertrouwen en legden de verantwoordelijkheid en de keuze bij mij. Zij geloofden heel eenvoudig dat ik het wel zou kunnen, en ze hadden gelijk...
9 uren wiskunde per week in het zesde middelbaar. Drie jaar de laatste van de klas, maar ik heb het gehaald! En gelukkig dat ik was toen ik daar van af was!

Toen ging ik verder studeren. Logopedie.
Hier al weer hetzelfde verhaal.
Er waren er die voorspelden dat het me niet zou lukken...
Maar, drie jaar later stonden we daar, met een diploma.

Koppigheid? Doorzettingsvermogen?? Geluk?
Ik heb daar nooit bij stil gestaan.
Voor mij was er op dat moment maar 1 mogelijkheid.
Alleen plan A. Moest dat niet gelukt zijn, geen idee wat het wel zou worden. Daar dacht ik gewoon niet aan. En er stonden mensen achter mij die in mij geloofden.

Daarom, in strategische oorlogsvoering ben ik niet goed,
maar in het gewone leven pleit ik voor niet te veel plannen B, C en laat staan D.
Begin gewoon aan iets met het idee dat je het kan. Simpel, eenvoudig.
Een taart decoreren? Waarom niet: als anderen dat kunnen, dan zal ik dat ook wel kunnen...
Een keuken maken? Waarom niet?
Een duif fileren? Waarom niet?

Ben ik daar naief in? Nee!
Hier ten huize van is niet alles bezet met goud.
Uiteraard moeten we gewoon onze handjes bijeen leggen omdat we gezond zijn, gezonde ouders hebben, gezonde kinderen, gelukkig getrouwd zijn, vrienden hebben, ...

Realistisch zijn hierin blijft belangrijk, maar optimisme moet ook aanwezig zijn .
Bijvoorbeeld:
Ik weet dat ik niet kan zingen. In het middelbaar mocht ik zelfs niet klassikaal meezingen omdat ik er in mijn eentje in slaagde om iedereen mee vals te laten zingen.
In mijn plan A staat dus niet dat ik een kerstplaat ga opnemen. Iedereen die ooit het geluk had me te horen zingen haalt nu opgelucht adem...

Maar ik verleg wel nog elke dag mijn grenzen.  Ik ben gelukkig. Vol energie en met geloof in de toekomst.
En met steun van de achterban, de thuishaven.

Het gaat hier niet om de eerste prijs halen! Het gaat over tevreden zijn van je prestatie en daar oprecht fier op zijn. Als iedereen zo zou denken, zou de wereld dan niet mooier zijn?

Ik zoek dus vrijwilligers. Het is voor een dubbele job.
In de eerste plaats met realisme en positiviteit in het leven staan. Met lef en vertrouwen.
In de tweede plaats moet je voor deze job de mensen rondom je steunen en simpelweg geloven in capaciteiten en in mogelijkheden. Met vertrouwen.

Wie solliciteert?

Respect

'Met wat respect bereik je veel meer dan door iemand onder de duim te willen houden.'
Een uitspraak van Klaas Vantornout.
Nee, geen manager die cursussen geeft, wel een veldrijder.
De modder vliegt hem letterlijk rond de oren. Een man met verstand dus.
Respect!
Voor hem, maar vooral voor wat hij zegt.
Want is er iets meer waar dan dit?

Rustig wild.

Een tiental jaren geleden kregen we een SMSje van onze vrienden: 'we zijn kalm wild aan het eten.'
Nadat de fantasie weer in bedwang was, begrepen we dat ze rustig wild aan het eten waren :-).
Dat klonk exotisch en lekker.

Maar hoe begin je daar nu zelf aan?
Wij (vriendin en ikzelf) samen naar de o'cool. Ja, ik weet het, o'cool! Maar vergeef  het me, ik spreek over de tijd toen de dieren nog spraken en toen was het heel modern om naar de o'cool te gaan. 
Tijden veranderen, wacht nog maar tien jaar!
We kochten daar in de o'cool een stukje diepvries reefilet of iets in die aard, bakten dat in 'goei boter', maakten daar een sausje bij op basis van porto, fond, frambozenazijn, ... en we vonden dat we minstens een ster verdienden. Zo lekker....
Zoals ik al zei, hoe naief kan je zijn?

Maar we worden groter breder, slimmer en wijzer.
De wereld verandert helemaal en het tinternet wordt wijder en wijder.

De eerste blogs verschijnen en ik vind dat wel interessant.
Een van de eerste blogs die ik volgde was culinair-atelier. Ik was er zo enthousiast over dat ik reclame maakte bij de vriendin.
Jaren gaan voorbij (ik bedoel maanden, maar jaren klinkt spectaculairder) en ikzelf verlies  het culinair atelier helemaal uit het oog. Shame on me.
Maar vriendin niet. Gelukkig.
Enkele weken geleden belde ze: het culinair atelier geeft een masterclass workshop: 'koken met wild'. Willen we dat gaan doen? Ondanks dat ik me toch al een beetje een expert vond, herinner je je het o'cool-verhaal, heb ik toch maar ja gezegd. Gelukkig.

Geweldig, subliem, fantastisch, ... Ik wil niet Eddy Wally-achtig klinken, maar hij is nu eenmaal de koning van de superlatieven en die superlatieven heb je nodig na zo'n avond.

De masterclass is een workshop van 2 avonden. De eerste avond, gisteren, kwam  Jos Broeckx, uitbater van ‘Lieben, wild en gevogelte’ (Tennislaan, Genk) als specialist ter zake vakkundig uitleg geven over wat je moet weten over wild.  Hij had verschillende dode beestjes bij  en heeft 8 soorten wild, zo puur mogelijk klaargemaakt zodat we de echte wildsmaak leren kennen. Hij heeft de helft van die beestjes ook nog eens op twee verschillende manieren klaargemaakt. En dat op 1 avond! (de planning was dat het tot 22.30u zou duren, maar ik ben pas iets voor 24.00u daar vertrokken...)
Ik dacht me te herinneren van de school vroeger dat we twee keer per minuut speeksel slikken. Ik heb die frequentie gisteren toch ruimschoots overschreden. Alleen al door Jos zo gedreven te horen vertellen over zijn passie.

Concreet gevolg:
Ik heb vandaag voor de eerste keer bij een poelier echt wild gekocht. Wilde duiven nog wel... Ik heb zelf filetjes van die beestjes afgesneden! Ik!?! Ik heb de karkassen in een braadslee gelegd, in de oven heel donker gebakken en die karkassen staan nu met water, aromaten en nog andere dingen te koken. Het moet 8 tot 10 uren trekken om een lekkere fond te worden. Of het gebruikelijk is om fond te trekken van duiven, weet ik niet, dat zullen we morgen zien...
Dan maak ik een gratin, gebruik ik de fond als basis voor een lekker sausje, bak ik de duifjes (de ene helft in de pan, de andere in de oven), maak ik peertjes in rode wijn, appeltjes met veenbessensaus, ...
Als het lukt en lekker is, zal ik hier zeker laten weten hoe ik die fond juist gemaakt heb.

En, volgende week volgt nog een les. Dan gaan we een driegangenmenu maken met wild samen met Inge. Ik kijk er echt naar uit...
En die sterren, volgens mij komen ze eraan... 
Zelf werd ik trouwens heel rustig van dat wild en kalm. Of kwam dat door het aangename gezelschap??

gelijk hebben...

Deze week werd denumo al op dinsdag in bad gelezen omdat ik toen om de een of andere reden behoefte had aan ontspanning, ontlading, warm water, veel schuim, ...
Daarom deze week, vrijdagavond, andere lectuur.

En ja, het werd de knack. Vrijwillig, echt waar. Voor de interviews gelijk ze dat zeggen :-).
Lees ik daar toch geen collum van Linda Asselbergs over 'gelijk hebben'.

Sorry, maar dat zette mij aan het denken.
Het lijkt wel alsof ik altijd een aanleiding nodig heb om te denken, maar echt waar, ik denk ook soms zonder dat ik een boekje lees.

Maar terug over gelijk hebben. Linda vraagt zich af waarom het voor ons zo belangrijk is om gelijk te hebben. Dat deed het hem nu net.

Ik vind van mezelf dat ik meestal gelijk heb, zelf als ik ongelijk heb, vind ik dat ik gelijk heb.
Onze kinderen zijn ook zo opgevoed. Toen ze alle twee ongeveer een meter groot waren, zegden ze in koor: "mama heeft altijd gelijk!" Op straat klonk dat echt wel goed als dat 'spontaan' en 'heel luid' verkondigd werd, terwijl ze me aanbiddend aankeken.
Jammer genoeg worden kleine kinderen groot en al groeiend verliezen ze hun naïviteit.
Als ouder betekent dit heel concreet dat ze spontaan en meestal heel luid voor andere al dan niet toevallige voorbijgangers roepen: 'mama, jij weet echt niet alles??'
En, ze menen dat dan ook en om het nog erger te maken zijn ze ondertussen ook alle twee langer dan 1,65 meter!
Tot daar de 'aanbidding'. Wees welkom 'vernedering'.

Maar dat wil niet zeggen dat ik ongelijk heb, meestal toch niet...

Maar waarom is het zo belangrijk om gelijk te hebben?
Is het niet veel  minder vermoeiend om gewoon te zeggen dat we het soms verkeerd zegden, bedoelden, inschatten??

Vandaar mijn oproep:
vanaf nu geven we het nu allemaal toe als we niet 100% zeker zijn dat we gelijk hebben. Zonder problemen. Gewoon heel nederig.
Akkoord??

Maar als we niet 100% zeker zijn ...

my big fat Greek hapje

simple comme bonjour...

Even de uitleg: vorige week zaterdag waren we om de een of andere reden heel erg moe. Te moe om nog iets te koken. Eten ging nog lukken, dat voelden we, maar dat eten klaarmaken....
Dus zijn we gaan 'grieken'.
Wat we doen, doen we goed, dus ook met aperitief: zowel hapje als drankje of cource...
Een van de hapjes was gegrilde feta.
Dat ging er goed in.
Jammer genoeg heb ik de nacht daarna zo vast geslapen, dat mijn geheugen gedeeltelijk gewist was.
Ik herinner me nu alleen nog feta en olijfolie.

Vandaar dus mijn experiment: 
Men neme een pakje feta,
men giete daarover echte goede griekse olijfolie (of andere olijfolie),
men doet daarop wat gedroogde oregano.
Dat kommetje gaat onder een grill en als je de olie hoort pruttelen zet je het kommetje op tafel.
Dit alles in goed gezelschap van een lekker glas rosé en wat stokbrood.

Zeg nu zelf, is er een eenvoudiger hapje??

Het is echt de 'moeite' (dat woordt is zelfs nog te hoog gegrepen) waard, dit vooral 'fat Greek' hapje!

Je m' excuse

Druk, ja, heel druk!
Oei, geen tijd.
Spijtig, dan kan ik niet!
Wij moeten dat weekend weg, een volgende keer misschien.
Herkenbaar?

Ten huize van worden ze al maanden en maanden wekelijks uitgesproken.
Als je daar van op een afstand naar kijkt, denk je toch: 'mens, denk na en stop daarmee!'
Maar toch, het is ook allemaal plezant!
En tof!
En fijn!
En ik wil zo leven. Druk en genieten kunnen echt wel samen hoor! Zeker weten.

Want in die drukte wordt je soms 'getouched'. Je moet je dan vlug tussen het vele volk van (ja, alweer, ik weet dat ik zaag!) Stiel en stijl doorworstelen om je ogen droog te deppen (vanwege de mascara, anders is het gewoon vegen hoor :-)) Zwart doorlopen ogen als je daarna soep en een krokkemieke moet verkopen, is nu eenmaal niet zo smakelijk kan ik me voorstellen.

Druk dus, maar plezant. Het netwerk rond je breidt uit.
Maar dat heeft één groot nadeel:
sommige vrienden krijgen echt veel minder aandacht dan ze verdienen.
Dat knaagt wel, want ze verdienen die aandacht echt wel hoor. 
In plaats van dan op het moment dat ik eraan denk vlug een berichtje te sturen.
Communicatiemogelijkheden zijn er immers hede ten dage meer dan zat, zucht de oude vrouw.
Maar nee, dat is nu net niet wat ik doe!
Excuses heb ik eigenlijk niet.
Alleen dat ik soms uitstel.

Straks bel ik, als haar kinderen slapen.
Morgen bel ik, als zijn geliefde weer aan de andere kant van het land zit, nu moeten ze samen genieten.
Volgende week gaan we nog eens naar de Maaskant, maar daar wordt ook zo hard gewerkt. Nu blijf ik beter hier.
Die koffie met taart met de 'gaan-we-nog-eens-naar-paprika-vriendin' moet nog maar even wachten.

Zo gaan hier de weken verder en verder.
En dan zit ik op vrijdagavond in bad (u weet wel, kreeft!) en denk ik aan die mensen.

Daarom, aan iedereen die ik lief heb: Sorry voor de tijd die ik veel te weinig aan jullie besteed! Ik denk echt nog wel aan jullie.
Enne, vriendin, ik bel je nog eens als je kinderen slapen zijn,
vriend (en vriendin), ik wil nog eens met je zagen over je kids,
vriendin, we werken allebei hard verder om nog harder te genieten, woensdag is de week toch al weer bijna voorbij...
vriendin, de paprika moet zijn kleren nog maar eens schoon sorteren voor ons.

Afgesproken??
Morgen bel ik, of overmorgen, of in de week nog eens...

stiel en stijl

Zo, koffer vol eten, oren zuiver gemaakt, hakjes aan de voeten...

We gaan er een lap op geven.

Om jullie nog hongerig te maken:
- lekkere, lopende chocolademoelleux
- wafels op grootmoeders wijze, worden vers voor jullie gebakken (bedankt grootmoeder voor het maken van het deeg)
- torta chocolate
- appeltaart
- miekoek
- cupcakejes
- rijstpap (zonder gouden lepeltje)
- ...

En 's middags: pompoensoep met kokos, tomatensoep, tabouleh, krokskes (mesjieu, hawaï en Mie)
...

Allen daarheen, het is voor het goede doel:

Jamie

Het meest eenvoudige brood ooit.
Vorige week twee keer gemaakt en er gaan nog veel keertjes volgen.
Te simpel eigenlijk, maar dat zal me niet tegenhouden!
Het komt uit de delicious.
Een recept van Jamie.

500 g zelfrijzend bakmeel
1 eetlepel zeezout
1 eetlepel bakpoeder
450 ml yoghurt
That's it. Nothing more...

Doe alles samen en kneed een paar minuten tot je een samenhangend geheel hebt.
Leg in een met bloem besteven kom, leg een handdoek erop en laat even rusten.
Verhit een grilpan (of tefalpan).
Verdeel het deeg in 12 gelijke stukken en rol ze uit tot cirkels ter grootte van een dessertbordje.
Bij gebrek aan deegrol: een mooi gewassen fles wijn zonder etiket (vol of leeg maakt niet uit ;-)) kan ook.
Maak enkele inkepingen in het midden van het cirkeltje, laat 3 cm vrij aan de randen.
Volgens Jamie bak je dit brood in een droge grillpan tot het licht gerezen is en er mooie grillstrepen op staan.
Mijn aanpassing:  Ik heb het in een tefalpan gebakken met olijfolie en veel Italiaanse kruiden op het brood gestrooid.
Dochterlief die geen broodeter is, zei dat ze van dit brood wel elke dag zou kunnen eten...

Voor een mooie foto: delicious november 2011, blz 21.

clichés

De voorlaatste foto's van de vakantie. Morgen volgt nog een serie! Horror, beven en bibberen.
Maar vandaag nog even kalmte.
Rust.
Want we zijn weer thuis na een geweldige fantastische week. 
En gezien de week voorbij is, is het 'melig-zijn'-gehalte vrij hoog.
Nu al sorry daarvoor!
De clichés van Frankrijk:

oude huizen:

een kerkje boven:

dat zelfde kerkje beneden:

Het begin van geitenkaas:



Duidelijke seizoenen:

Romantische wolken en kerkjes:

Stookgerief:

En de restanten van Halloween:

Ongelooflijke sfeer:

Gedubde Franse films, hier het vrijheidsstandbeeld van New York met zijn aanbidding:

Tot morgen...

dag 2 en 3

Gewoon wat indrukken. De hond en zijn knuffel. Ze slapen elke nacht in elkaars armen:

Wat huisgerief voor iets grotere beestjes:

Wat getemd wild:

Hoe mooi, het resultaat van een lelijke spin 's morgens vroeg:

Nancy, the city:

Bij thuiskomst, na het stadsbezoek. Geweldig elegant. Ik hoorde uitspraken als 'wilde boerendochter', maar daar ben ik het niet mee eens.

En dan, het eten. Cullinaire top hier!!

Twee recepten ga ik jullie zeker niet onthouden.
Allereerst dit mosselgerecht. Het recept staat in de njam.
Na het eten leek het alsof de borden niet meer afgewassen moesten worden, zo 'leeg' waren ze. Ah, ja, het recept werd iets aangepast door de kok van dienst, omwille van niet alles in huis en nog belangrijker: omwille van 'dat gaat nog lekkerder zijn'.

Onze koks versie van de mosselsoep. Maar ik zou er een andere naam voor willen verzinnen. Mosselsoep klinkt zo gewoon, maar dit was hemels:
- 1 halve rode ui
- twee teentjes knoflook, fijn gesnipperd
- wat tijm
- wat venkelzaadjes
- witte wijn
- een beetje citroensap
- 50 cl visbouillon
- enkele lepels slagroom
- 50 g boter

- stoof de uit, look en tijm aan in een pan.
- laat even sudderen en blus met de witte wijn
- op de bodem van de pan moet ongeveer drie cm wijn staan.
- Laat de wijn volledig inkoken tot hij karameliseert.
- doe het citroensap erbij en de visbouillon en breng terug tot het kookpunt.
- voeg de slagroom toe en het klontje boter en roe de saus even op (normaal gezien mixen, maar dat hebben we niet in huis)
- giet dit sausje over de mosselen die je uiteraard gekookt hebt (gewoon met selder, ui, peper en wat witte wijn)

Laat dit vergezeld worden met massa's, massa's sneetjes vers frans brood uit Frankrijk. Hmmmmmmmmmm.


Een ander gerecht dat we al verorberden is minestrone met pesto. Dit leerde ik maken in de kookworkshop vegetarisch koken. Deze versie is niet zo vegetarisch meer....

Wat hebben we daarvoor nodig:
- rode uien
- enkele stengels selder
- enkele wortelen
- enkele verschillende knolgroenten en snijgroenten. Kijk wat je in huis hebt, in de hof  hebt of wat je tegen komt in de winkel. Hoe meer verschillende groeten texturen en smaken, hoe beter.  Ik weet niet wat ik er allemaal ingegooid heb, omdat ik simpelweg niet alle groenten ken en de franse naam al vergeten was toen we uitgewinkeld waren. Vakantie, nietwaar.
- 6 teentjes knoflook
- enkele lepels paprikapoeder
- tomatenpuree
- wat gerookte spekblokjes
- 1 parmezaankorst
- 1 blik witte bonen
- 250 gr pastaschelpjes

voor de pesto:
- pijnboompitten
- knoflook
- spinazie (hier was geen verse basilicum te krijgen, vandaar)
- olijfolie
- parmezaanse kaas
- peper en zout

- bak de spekblokjes aan. Het moeten er niet zo veel zijn, het gaat vooral om de rooksmaak. Dit kan je ook krijgen als je gerookt paprikapoeder hebt, maar zo rijk waren we niet.
- bak op de spekblokjes de ajuin en knoflook aan.
- daarop gooi je de fijngesneden harde groenten en dat stoof je gedurende een lange tijd (zeker drie kwartier), samen met het paprikapoeder, peper en zout. Regelmatig roeren en soms wat water toevoegen om aanbakken te voorkomen.
- duw de groenten opzij in de pan en voeg tomatenpuree toe. Smeer dit uit en laat het garen en licht karameliseren. Roerbak de groenten nog even samen met de puree.
- voeg heet water toe met de zachte groenten, de bonen en de parmezaankorst.
- dit moet zeker nog een half uurtje doorkoken. Ik heb voor de smaak ook nog wat groentenbouillon toegevoegd.
- kook de pasta gaar en gooi in de soep.
- voor het opdienen de parmezaankorst nog uit de soep vissen!!

- de pesto: klein technisch probleem: geen mixer en geen vijzel. We hebben dit opgelost door alles door de knoflookpers te duwen: look (uiteraard), pijnboompitten (ja dit gaat ook) en spinazie (het was wel hele verse stevige) en hele kleine blokjes parmezaak. Dat mengsel hebben we nog gekruid met peper en zout en er olijfolie over gegoten.  We hebben het een dag eerder gemaakt, zodat de smaken goed konden trekken.

Men neme een diep bord, doen daar enkele lepels soep in, doen daar ook enkele koffielepeltjes pesto bij. Men neme in de linkerhand een dikke snee brood en in de rechterhand een lepel. Dit mag trouwens ook omgekeerd voor de linkshandigen, de smaak blijft hetzelfde. Af en toe je lepel wel eens neerleggen om een nipje te nemen van een goed glas witte wijn. Meer heb je echt niet nodig. Echt, echt niet.


Zoals jullie zien, zowel de inwendige mens als de uitwendige worden hier goed verwend. Batterijen geraken uit het rood, wangen kleuren weer rood, ogen staan terug helder, ...

vrij...

Ken je ook zo iemand?
Zo iemand die iets doet met je. Gewoon door er te zijn.

Door zijn wenkbrauwen op te trekken om je te doen glimlachen. 

Door die stomme humor te gebruiken. Humor die je zelfs niet altijd verstaat. In het plat Peers nog wel ....

Door met je te huilen als je gelukkig of ongelukkig bent.
Veel woorden heeft hij niet nodig. Veel woorden kan hij zelfs niet zeggen. 

Want zijn lichaam doet niet wat hij wilt dat het doet.
Al van bij zijn geboorte niet. 

Heel even hebben die hersenen zuurstof gemist. 

Daarom doen zijn spieren niet wat ze horen te doen.
Maar dat houdt hem niet tegen om je te raken.

En dan, alsof het leven nog niet oneerlijk genoeg is, 

merk je dat dat lijf nog veel sneller ouder wordt dan ons lijf. 

Waar hij zo van geniet, mosselkes bijvoorbeeld, een stukje kaas, 

dat kan niet meer.
En langzaam laat dat lichaam zich helemaal gaan. 

Wij kunnen alleen maar hopen dat je nu wel terug kan genieten van rijstpap. 

En, wat mij betreft, niet alleen meer een gouden lepeltje, maar ook in een gouden potteke. 

Met veel, heel veel bruine suiker!

Makker, bedankt om ons te raken. Het gaat je goed daarboven!

dag 1

De eerste avond...

ben

Morgen meer.... Echt waar.
Ik ben al heel fier op ons dat we dit al bloggen vandaag....

Lieve groetjes!!

scary 15

zoonlief wordt 15.
Geen flauwe taart, geen kinderachtig gedoe.
Actie, spanning, bloed en ...
Dit dus:

En, om mijn belofte na te komen.
Zo heb ik het gemaakt.
Ik heb een gewone vierkante cake gebakken omdat dit nu net hetgene is dat zoonlief het liefste eet. Gewone cake zonder meer...
Maar omdat een gewone cake toch maar een gewone cake is, heb ik hem wat 'upgepimpt'.
Eerst een blaadje papier in twee vouwen en volgende vorm uit knippen:

Deze vorm neem je over op een taartkarton en knip je uit.
Daarna leg je een cake op het karton en het papiertje op de cake en snijd je met een mes in vorm.
Zo dus:

 Uiteraard kleef je de overschotten van de zijkanten aan de onderkant met ganache.
Door de drukte van vandaag (ja, alweer) ben ik een foto vergeten. Ik heb dus aan het 'hoofdeinde' een gat gesneden in de cake zodat daar achteraf een vampierenhoofd in gelegd kan worden.
Daarna heb ik de cake afgesmeerd met ganache en na het koelen in de koelkast bekleed met een lap licht-bruine fondant. Dit is het resultaat:

 Dan heb ik een impressiematje met houtrelief genomen en de cake van boven tot onder 'ingedrukt'. Ik heb met een tooltje lijntjes getekend van planken en met een ander tooltje indrukken gemaakt waar de nagels (=spijkers voor de nederlanders onder ons) horen te zitten.
Daarna heb ik het 'gat' voor het hoofd opnieuw uitgesneden:

Dat beruchte gat heb ik eerst nog bekleed met een dun laagje witte fondant. (Niet dus, maar ik raad het jullie wel aan, want anders ga je moeten frutselen om dat 'doek' achteraf in het gat te frummelen en dat valt niet mee.)
Op het doek leg je een dracula-hoofd dat je netjes op voorhand geboetseerd hebt. 
Uit zwarte fondant snijd je een kruis om op de 'kist' te leggen.

 Dan mijn manier om een spinnetje te boetseren.
Neem een klein rond bolletje en rol vier kleine rolletjes tussen je vingers.
Leg die kleine rolletjes kruisgewijs op het bolletje:

 Daarna leg je op dat basisbolletje een nieuw bolletje waar je een kruisje in drukt. Verder leg je daarop nog een kleiner bolletje als hoofd:

Nu neem je de 'kist' en 'dust' je met een droog penseel donkerbruine kleurstof op de kist zodat het echt hout gaat lijken.
Boetseer nog twee kaarsjes en twee pompoenen en als je meer tijd hebt nog veel meer....

Resultaat: een tevreden, vijftienjarig zoon....