Eerbetoon aan Tijs

Want ook hij verdient dat!

Vanmorgenvroeg net 18 jaar geleden hebben we hem voor het eerst gezien. Drie en halve kg, 52 cm, tien vingers en tien tenen. Een zalig rustige baby.

Dat veranderde toen hij wat groter werd. Onze rustige baby werd een kereltje met een hele sterke wil. 

Samen hebben we moeten leren hoe we een evenwicht vonden tussen zijn sterke wil en onze sterke wil. Dat ging soms gepaard met enige decibels ;-) maar met vallen en opstaan is ons dat echt wel goed gelukt. 

Het resultaat mag er zijn. 

Een kerel met beide voeten stevig op de grond, die weet wat hij wil.

Rechtvaardig, grappig, eerlijk, lief, betrokken en heel warm. 

Kan je als ouder iets anders wensen? 

Of het nu met dikke, blonde krullen is, of kort geknipt, die blauwe ogen blijven schitteren. 

Onze entertainer. Die humor, zo gevat, zo droog. I love it.

Onze clown, zo absurd soms, zijn danspasjes, gekke bekken, rare moves...

Gelukkig meestal enkel binnenshuis!

Vader en zoon. Mooi om te zien hoe jullie samenwerken.

Mijne kaartmakker. Enne zoon, het is niet omdat we (bijna) altijd verliezen, dat we niet kunnen kaarten he! De schrijver wint altijd hé Roos? 

Mijne trooster ook. Ik herinner me nog heel goed dat je me heel erg vermoeid zag thuiskomen. Je kwam naar me toe, pakte me stevig vast en zei 'Gaat het mamake?' Nog voor ik een woord gezegd had, zag je dat ik die knuffel toen heel erg nodig had. 

Niet alleen ik kan profiteren van je sterke armen. Ook je zus kan niet terugkomen van een week Brusselen zonder jouw lieve, stevige knuffel. 

Wie had dat gedacht van die kleine witte krullekop die boos keek en weigerde om iemand een kus te geven? 

Onze romanticus. We hebben al wel eens gezegd: het meisje dat Tijs als lief heeft, die heeft het echt getroffen! Ik ben daar nog altijd heel zeker van. En als ik je je liefje nu zie vastpakken, kan ik alleen maar gelukkig zijn. 

Onze 18-jarige zoon, nog steeds met sterke wil!

Gelukkig....

Eerbetoon aan Roos.

Ze verdient het, een eerbetoon.

18 jaar wordt ze.
18 jaar al is ze lief, mooi, grappig, gevoelig, creatief.
Ze interesseert zich echt in mensen, leeft mee met anderen, houdt rekening met hen.
Misschien soms te veel.
Daar maak ik me dan ook zorgen over.
Is ze niet net iets te gevoelig in die grote boze wereld?
Maar op de ogenblikken dat ik dat denk, dan zie ik dat ze haar tanden laat zien.
Niet altijd hoor, wel vaak genoeg om mijn moederhart gerust te stellen dat ze zich niet laat doen als het er echt op aan komt.
Toch wil ik dat ze zo gevoelig blijft. Want dat siert haar.
Het maakt haar nog mooier.
Het grootste voordeel van die sensitiviteit is dat ze ook echt kan genieten van hele kleine dingen.
Ze ziet de kleuren van de zonsondergang, zelfs in België.
Ze hoort de nuances in de stem van de anderen.
Ze proeft kleine veranderingen in recepten.
Ze ruikt de regen op een warme zomerdag.
Ze voelt de liefde van Bomma en Oma in hun knuffels.

We hebben Roosje Roos zien worden.
Als ouder beleef je dat niet mooi geleidelijk aan.
Dat gaat in schokken.
In stappen.
Sommigen zijn te voorspellen.
Daar bereid je je dan ook op voor.
Niet dat de ogen dan automatisch 'droog' blijven als je voorbereid bent ;-).
(Toch niet met onze genen.)
Dat zijn dan de 'grote' momenten.
Maar dan plots zie je haar, gewoon in de tuin, en dan...
... dan zie je ineens een andere dochter.
Nee, niet anders, hetzelfde, maar toch...
Je bekijkt haar met iets meer afstand en ziet daar een volwassen dame staan.
Is dat mijn kleine meisje?
Ja, dat is ze en zal ze altijd blijven.

18 jaar geleden is mijn hart als moeder beginnen kloppen.
Het heeft me veel kwetsbaarder gemaakt.
Het heeft me ook veel gelukkiger gemaakt.
En zo fier.
Fier op de jonge dame die ze geworden is,
maar ook een beetje fier op onszelf.
Ik denk dat we haar waarden mee gegeven hebben.
Dat we samen met zo velen rond haar, haar gevormd hebben.
Haar geprikkeld hebben, gestimuleerd, uitgedaagd.

Grote boze wereld,
bereid je maar voor!
Want ze staat er.
Roos.
Ons klein mutske dat nu volwassen is.

Ik denk weer aan Herman de Coninck die schreef:

'Het gaat niet over hebben, hooguit over krijgen.
... Het gaat niet over vasthouden, maar over - zou ik? loslaten en lang kijken.

good bye

Met dank aan dochterlief om vandaag in onze hof rond te kruipen.
Ik vind het de perfecte foto's om afscheid te nemen.
Geen schrijfsels meer, geen taarten meer, geen foto's meer, geen recepten meer.
Merciekes voor het volgen, het lezen, het commentaar geven, ...
Wie weet, tot een volgende keer?
Ik duik terug in de anonimiteit...

na-apen

Kijk, het zit zo.

Op door de weekse dagen kom ik thuis en dan zijn de patatjes al geschild, gewassen en gekookt. Of de pasta of rijst liggen te stomen. Het vlees is gebakken.
Ik hef het deksel van de pot om te kijken wat erin staat te pruttelen van sausjes en groenten (als ik al niet onderweg naar huis gebeld heb om te vragen wat de pot schaft).
Ik neem pro forma de pepermolen, geef er een draai aan en tot daar mijn bijdrage aan het dagelijkse voedsel.
Luxeleventje hé.
Alleen in het weekend kook ik. Of als ik verlof heb.

Ik merk dat heel veel van de recepten die ik de laatste tijd maak, komen van blogs.

Mijn favoriete blogs om schaamteloos recepten te kopiëren zal ik eens opsommen:

- Bij haar pik ik vooral de 'luiwijvenrecpten' eruit. Heeft het iets met familiegenen te maken, ik weet het niet, maar het werkt wel.
-  Hier snuister ik rond als ik wil 'uitpakken' want hier zit meestal toch wat meer werk in dan de andere blogs. Nog nooit tegengevallen. Deze madam kan koken!
- Voor de veggie-dagen. Sinds vorige zomer zoals u weet.
- en hier gewoon omdat ik graag lees wat ze schrijft en eet wat ze kookt. Ik vind dit een hele 'warme' blog...

Maar op stip in de reeks welke-blogrecepten-plunder-ik-het-meest,  staat toch wel Ann.
In de paasvakantie heb ik echt alleen maar 'photocopy-recepten' gemaakt. Enne, 't was voor herhaling vatbaar.

Wat heb ik gemaakt:
- groene aspergetaartje met gerookte zalm. Vorige week zaterdag gemaakt en zondag vroeg dochterlief: 'mama, wanneer ga je die aspergetaartjes nog eens maken.' Referentie of niet??
- advocaat. Ik roep al 40 jaar dat ik dat geklopt-ei-mengsel niet lust, maar eerlijk gezegd, het resultaat van dit geklop is echt wel de moeite
- asperges met gepocheerd eitje. Ik had nog nooit een eitje gepocheerd, maar het is eigenlijk poepsimpel. En de combinatie zoals hier... Simpel maar heerlijk. Niet voor niets een klassieker.
- courgette-dille-soep. Ann is hier zelf heel enthousiast over. Zelf was ik dat wat minder. Niet dat het niet lekker was, maar ik had meer verwacht. Misschien te weinig liefde of tijd gebruikt?
- gnocci uit de oven. Alweer door het hele gezin beoordeeld als 'nog eens opnieuw maken volgende week aub'
- blackwellsaus. Met een stevige steak. De combinatie van de verse frieten, met de sappige biefstuk en deze pittige saus.... Ik ga helemaal akkoord met Ann als ze schrijft: niet wekelijks, maar een enkele keer per jaar. Absoluut.
- appelsien met oranjebloesemwater. Dit was het tweede van de reeks dat niet echt super super super was. Misschien komt het wel door ons prachtig Belgisch weer van 't moment. Ik heb me voorgenomen om dit eens opnieuw te maken, hartje zomer, 30 graden, ...

Ik heb van geen van deze gerechtjes foto's getrokken.
De vergelijking met het origineel kan ik niet aan.
Niet dat ik daar van treur hoor...
Als ik schoon fotokes wil zien, dan ga ik wel naar het origineel kijken...

Merciekes trouwens aan iedereen voor de inspiratie!

lang zullen ze leven, lang zullen ze leven, lang...

dat hebben we gehoord toen dit uitgedeeld werd...

Bloemekes voor de Bomma...

Zaailingskes voor de Bompa...

Voor allebei hun leeftijd (of mag toch al ouderdom gezegd worden op die leeftijd?)

 En nog wat lentegevoel...

Ik heb nog eens een dagje verlof gehad.
Kwestie van het toch niet helemaal te verleren hé!

80

Twee weken geleden heeft hij zijne hof nog helemaal omgegraven.
Binnenkort moeten de patatten weer gezet. En de prei, selder, wortelen, uien, erwten, bonen, ...
En in de serre komen tomaten, paprika's, sla, ...
In de veranda staan de tomatenplanten al enkele centimeters te blinken in hun bakske. Pas gezaaid.
Naast de vrouwetongen staan ze en de kalanchoë en de bromelia.
Die planten, dat is bomma haar terrein.
Twee keer per week krijgen ze water van haar.
Zij heeft de vorige weken de grote poets ook al helemaal gedaan.
Voor pasen, zo hoort dat.
Alleen het porselein nog. Maar dat moet na het feest.

Het grote feest.
Het feest van samen 160 jaar.
Hij verjaarde gisteren, de vijfde. Zij volgende week de tiende.
Allebei hetzelfde geboortejaar.
Slechts vijf dagen na elkaar geboren en al bijna 60 jaar getrouwd.

De levenservaring zie je natuurlijk aan die lijven.
Als je 80 bent, heb je nu eenmaal dingen meegemaakt die zorgen dat er hier en daar een kreukje en plooitje op de ooit zo gladde huid verschenen zijn. Bruine vlekjes op de handen, zilverwitte haren, rimpels, ...
Allemaal tekenen van het leven.
Eretekens.

Er zijn rimpels van zorgen.
Zorgen waar je niet altijd over praat. Grote en kleine.
Maar er zijn ook lachrimpels.
Veel lachrimpels.
De 'streken' zijn er nog steeds.
De plagerijen, het speelse, zelfs de ondeugende ogen...
Zoonlief heeft zijn belhamelgehalte ergens gehaald!

Maar terug naar Bomma en Bompa.
Wij kunnen nog zo veel van ze leren.
Want het onvoorspelbare leven, met zijn tegenslagen,
wordt door hen vereenvoudigd.
Vooral Bompa is daar sterk in.
Beide voeten op de grond.
Niet uitvergroten als het niet nodig is,
niet 'te' veel nadenken.
Zeker niet te veel 'zagen'.
Gewoon doorgaan.
Stil en sterk.
Wat je niet kan veranderen moet je aanvaarden.

In mijn eigen rollercoasterleven vergeet ik dat soms.
Maar als ik dan in hun veranda zit, met een 'zjat' koffie én koekske,
denk ik wel eens: 'dit is het leven.'
Eenvoudig geluk.
Samen er het beste van maken.
Wat je niet kan veranderen moet  je aanvaarden.
Het lukt me niet altijd.
Maar Bomma heeft me gezegd:
'Je moet blijven leren tot je pink even groot is als je ringvinger.'
Ik heb nog een hele weg te gaan (heb een heel kort pinkje :-))

Ik heb die veranda met de bromelias en kalanchoës dus nodig.
Met de 2 mensen die erin zitten.
Die 'fonkel' in de ogen.
Die vraag: 'wil je echt niet nog een koekje?'
Die clichés, die de tand des tijds overleven omdat er een kern van waarheid in zit.
Die ervaring.
Mijn schoonouders.
Ooit hoop ik ook zo 80 te zijn.
Met eretekens. (als ik 80 ben hé, nu nog niet...)
Met dezelfde wijsheid.
En met hopelijk een iets langer pinkje...

Bomma en Bompa,
ene hele, hele, hele gelukkige verjaardag.
We maken er zondag een plezant feest van.
Zet het bier al maar koud en leg de kaarten al maar klaar!